نام وهّابی و فرقه وهابیت که قدمتش به سه قرن نمی‌رسد و کمتر کسی است که نامی از این گروه و یا خبری از جرایم و جنایات آنان، نشنیده باشد؛ طبیعی است استعمال نام وهّابیت چندان خوشایند این گروه نباشد و به همین جهت، برخی از آنان خود را «سلفی» بخوانند؛ با این توجیه که ما پیرو سلف صالحی هستیم که بهترین، خالص‌ترین و نزدیک‌ترین فهم‌ها از شریعت را داشته‌اند، و وهابیت وجود ندارد.
با وجود این ادّعا که خود را پیرو پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و سلف صالح می‌دانند، حقیقت چیز دیگری است؛ چرا که هر چه بیشتر به گفتار و اندیشه‌های این گروه دقّت کنیم، کمتر گواه و شاهدی برای تایید این ادّعا یافته و تنها این نام را پوششی برای ترویج افکار جامد، باطل و اشتباه این گروه می‌یابیم؛ چرا که آراء، عقاید و فتاوای اکثر علمای اهل‌سنت در اصول و فروع کلامی، هم‌چون علمای اشاعره، ماتریدیه و نیز علمای حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی در فقه و هم‌چنین برخی دیگر از مذاهب منقرض گردیده اهل‌سنت، هم‌چون مذهب حسن بصری، ابراهیم نخعی، ابن ابی‌لیلی، سفیان ثوری، لیث بن سعد، داود ظاهری، ابن جریر طبری و حتّی صحابه و تابعین که همه در کتاب‌های آنان موجود است، با آراء و عقاید وهّابیت (که خود را سلفی می‌نامند) انطباق و هم‌خوانی ندارد.
برخی از وهابیت مدّعی هستند که آراء و عقایدشان با مذاهب احمد بن حنبل مطابقت دارد، امّا این ادّعا نیز مطابق با واقع نیست، چرا که بسیاری از علمای حنبلی نیز با عقاید و اندیشه‌های این گروه مخالفت کرده و ردّیه‌هایی بر عقاید این گروه نوشته‌اند که ازجمله آنان شیخ سلیمان بن عبدالوهاب حنبلی (برادرِ محمد بن عبدالوهاب)، شیخ عبدالقدّومی نابلسی، شیخ عفیف‌الدّین عبدالله بن داود حنبلی و علامه محمد بن عبدالرحمن بن عفالق حنبلی هستند.
حال با آگاهی از این موضوع که علمای کلام و ملل و نحل، فرقه‌های اسلامی را در اصول کلامی به چهار فرقه: معتزله، اشاعره، مرجئه (صفاتیه) و شیعه منحصر کرده‌اند، حال وهّابیت را می‌توان تحت عنوان کدام‌یک از این مذاهب قلمداد کرد؟
علامه شرف‌الدین احمد بن یحیی منیری، یکی از علمای بزرگ اهل‌سنت می‌گوید: «در کتاب‌های هیچ‌یک از علمای اهل‌سنت و جماعت، اثری از نام سلفیه و یا مذهبی به این نام به چشم نمی‌خورد؛ بلکه این نامی است که از سوی وهابیان و بی‌دینان ساخته شده است.»[1] هم‌چنین محمد سعید رمضان البوطی، یکی از علمای بزرگ دمشق در کتاب خود می‌گوید: «اگر یک مسلمان خود را پیرو مذهبی معرفی کند که امروز به مذهب سلفیه خوانده می‌شود، بدون شک چنین شخصی بدعت‌گذار است.»[2]

پی‌نوشت:

[1]. الإیمان و الإسلام، شرف الدین أحمد بن یحییی منیری، چاپ استانبول، ص 78
[2]. السلفیه مرحلة زمینة لا مذهب اسلامی، محمد سعید رمضان بوطی، ص 236. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.