متاسفانه نوع نگاه سطحی به مسائل سبب می شود تا نتوان آنطور که شایسته است حقیقت را دریافت. گاهی از یک شخصیت چنان قدیسی ساخته می شود که هر گونه نقد و نظری که به قداست او لطمه وارد کند حرام می گردد! چه کسی چنین اجازه ای داده تا نوع افراد بشر را مصون از خطا و اشتباه بدانیم؟! آیا جز معصومین، سایر افراد از اشتباه و عصیان و نظر ناصواب در امان بوده‌اند؟! ابن عربی از شخصیت‌های جنجالی در این زمینه است که نظرات خاصی را که البته به دور از شأن علمی و عقیده عرفانی اوست بیان می کند! برای نمونه، به این مورد دقت کنید، که می نویسد: «رجبیون گروهی از رجال الله هستند که در هر زمان چهل نفر از آنان وجود دارند، عدد آنان نه کم می شود و نه زیاد. آنان قائم به عظمت الهی هستند. آنان رکن افرادند... یکی از آنان را ملاقات کردم، آن کس را که من دیدم باطن شیعیان رافضی را کشف کرده بود، آنان را به صورت خوک می‌دید. هرگاه به یکی از آنان می گذشت او را به صورت خوک می دید و می گفت: تو شیعه رافضی هستی توبه کن!» (فتوحات مکیه، ج2 ص۸)
البته بسیاری از عرفای شیعه که به تفسیر مباحث ابن عربی پرداخته‌اند این توهین ابن عربی را برنتافته و پاسخ های دندان شکنی داده‌اند...