از جمله اشکالاتی که به مذهب شیعه و پیروان آن گرفته می‌شود، اتهام غلو نسبت به امامان و بزرگان ایشان است. این در حالی است که استناد شیعیان برای فضائل امیرالمومنین (علیه‌السلام)، استناد به آیات قرآن مجید، مانند بخشش در حال رکوع است: «إِنَّمَا وَلِیُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَٔ وَیُؤْتُونَ الزَّكَاهَٔ وَهُمْ رَاكِعُونَ.[مائده/55] همانا ولیّ شما فقط خدا و پیامبرش هستند و هم‌چنین آنان که ایمان آورده، نماز می‌گزارند و در حال رکوع زکات می‌دهند.» که در شأن آن حضرت نازل شده است. اما دیگران، در مقابل برای فضیلت تراشی بزرگان خود، از دیدن خواب و رؤیا استفاده می‌کنند.
به عنوان مثال نقل می‌کنند: حبیش بن مبشّر، یحیی بن معین را در خواب دیده و از وضعیت وی سؤال می‌کند. یحیی بن معین می‌گوید: خداوند مرا به خانه خودش برد و سیصد حوری را به ازدواج من درآورد. سپس به ملائکه فرمود: به یحیی بن معین نگاه کنید، چقدر زیبا و جوان شده.[1]

پی‌نوشت:

[1]. «قال حبیش بن مبشّر: رایت یحیی بن معین فی النوم، فقلت ما فعل الله بک؟ قال أدخلنی علیه فی داره و زوّجنی ثلاثماته حوراء...» خطیب بغدادی، تاریخ بغداد او مدینه السلام، دار الغرب الاسلامی، ج16، ص276. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.