پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، بر خلاف سیره‌ی ادیان الهی در زمینه‌ی امر به معروف و نهی از منکر، به مخالفت با این اصل پرداخته و اعمال آن را تنها به صورت تشریفاتی و تحت اختیار نهادهای اداری خود دانسته‌اند. همچنان که احمد یزدانی، به نقل از پیشوایان بهائیت می‌نویسد: «حق اعتراض و چون و چرا و امر به معروف و نهی از منکر از اشخاص نسبت با اعمال دیگران سلب شده و فقط محافل روحانی یا بیوت عدل حق حاکمیت بر نفوس را داشته و ناصح و مربّی و مراقب اشخاص می‌باشند».[1]
اما جالب است بدانیم در عین حال که فرقه‌ی بهائیت، با فراگیری امر به معروف و نهی از منکر به مخالفت برخاسته، پیروان خود را به تبلیغ عمومی و همگانی بهائیت فراخوانده است؛ تا جایی که در بهائیت، تبلیغ وظیفه‌ی همه‌ی افراد بوده و عبدالبهاء، آن را اجباری دانسته است.[2]
اما به راستی، مگر از دیدگاه بهائیت، تبلیغ این فرقه‌ی باطل مصداق بارز امر به معروف و نهی از منکر نیست؟! پس چگونه می‌توان هم‌زمان با تحریم امر به معروف و نهی از منکر، حکم به لزوم تبلیغ عمومی و همگانی بهائیت صادر کرد و ترویج این منکر بزرگ را به عنوان تبلیغ معروف تشریع نمود؟!

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، نظر اجمالی در دیانت بهائی، تهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1329 ش، ص 92.
[2]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، صص 5 و 61.