ابن تیمیه حرانی تئوریستین و نظریه پرداز وهابیت متوفی قرن هشتم هجری، دچار افکار باطلی گردید که در همان زمان نیز پس از بیان اعتقادش در مورد قائل شدن جایگاه برای خداوند در اوج آسمان‌ها، گروهی از فقهای زمان علیه او قیام کردند و از قاضی وقت (جلال الدین حنفی) محاکمه وی را خواستار شدند. این جریان در نهایت منجر به تبعید وی به مصر شد و در آن‌جا نیز به خاطر نشر اندیشه‌های انحرافی، محکوم به زندان گردید و البته پس از مدتی آزاد شد.
در ادامه این روند بار دیگر به خاطر اینکه در مجلس دیگری گفت: «استغاثه منحصر به خداوند است  و از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نمی‌شود طلب یاری کرد، ولی می‌شود به او توسل جست» قاضی بدر الدین احساس کرد که وی در قضیه توسل، ادب را نسبت به پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) رعایت نمی‌کند، نامه‌ای به قاضی شافعی نوشت و مجازات او را خواستار شد که بالاخره منجر به زندانی‌ شدن‌های پیاپی برای او شد و همچنین وی را به به شهرهایی همچون اسکندریه، قاهره و دمشق زندانی و یا تبعید نمودند، اما او همچنان به افکار انحرافی خویش ادامه می‌داد. [1]

پی‌نوشت:
[1]. ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، دار احیاء التراث العربی 1408، ج14، ص51-ص111 و ص152