پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- در حالی که صوفیه امروزی کرامت اولیاء را دست‌مایه فخرفروشی به غیر مشایخ قرار داده‌اند،  اسماعیل بن محمد مستملی بخاری از بزرگان صوفیه، معتقد است:«از میان بزرگان تصوف، آنهایی که کرامت را روا می‌دارند، آن را از کسی روا می‌دانند که از کرامات چنان ترسد که از بُت. بدان سبب که هر چه بنده با وی بیارامد (آرامش یابد) و آن دون(غیر) حق باشد، وی را از حق ببراند(ببُرد). پس بنده چون کرامات بیند، باید که از مکر و استدراج بترسد و در ادامه به کرامتی از بایزید اشاره می‌کند که روزی به کرانه دریایی بیامد، دریا لب به لب فراز آورد تا وی بگذرد. ابویزید چون آن را دید روی به آسمان کرد و گفت: المکر المکر و بازگشت.»[شرح التعرف لمذهب التصوف، صص 959 و 960] بنابراین صوفیان قدیم برخلاف صوفیان امروزی، از کرامت دوری می‌گزیدند، زیرا می‌ترسیدند کرامت مکر خداوند باشد یا در طریق استدراج گرفتار شوند.

پی‌نوشت:
مستملی بخاری اسماعیل بن محمد، شرح التعرف لمذهب التصوف، تهران، اساطیر، 1365، صص 959 و 960