ابن تیمیه که او را می‌توان به جرأت از پایه‌گذاران فرقه ضاله وهابیت دانست، قائل به جسمیت خداوند بوده و سخنان بر جای مانده از وی درباره لمس کردن میان دو کتف پیامبر با انگشتان دست[1] صحت این گفتمان را تأیید می‌کند. وهابیت در روزگار اخیر به‌جای این‌که به تصحیح عقاید خود بپردازند و آن را بیشتر با قرآن و آموزه‌های دینی منطبق نمایند، متأسفانه هم‌چنان بر عقاید باطل خود اصرار می‌ورزند، چنان‌که در روزگار کنونی نیز صدور فتاوای مفتیان ایشان برگرفته از همان عقاید باطل بوده و بر همان سبک و سیاق است: «آری صفت هروله (دوان دوان رفتن خدا) در حدیث قدسی که بخاری و مسلم نقل کردند، آمده و خداوند فرموده: اگر بنده‌ای یک وجب به من نزدیک شود، من یک زراع (نیم متر) به او نزدیک خواهم شد و اگر او یک زراع به سویم آید، من به قدر فاصله انگشتان دو دست که به‌صورت افقی باز شود (حدود یک متر و نیم) به سویش می‌روم، اگر او قدم زنان به سویم آید، من دوان دوان به سوی او خواهم شتافت.»[2]
این‌ها که وهابیت بدان قائل می‌باشند، مستلزم جسمانیت خداوند است و نتیجه آن محدودیت و محتاج بودن خداوند خواهد بود که ذات باری تعالی از آن منزه می‌باشد.

پی‌نوشت:

[1]. کتب و رسائل و فتاوی ابن تیمیه، ج3، ص387
[2].فتوی اللجنه الدائمه للبحوث و الافتاء، ج3، ص196، رقم6932