وهابیان سخنان خود را در مورد بزرگان خود فراموش کرده و شیعه را به غلو در حق امامان خود متهم می‌کنند. یکی از مصادیق بارز و روشن غلو، اعتقادات و سخنان وهابیان در مورد ابوزرعه رازی است.
از جمله این‌که ابوالعباس مرادی می‌‌گوید: ابوزرعه را در خواب دیدم و از وضعیت وی پرسیدم. پاسخ داد: خداوند را ملاقات کردم. خداوند به من فرمود: ای ابوزرعه! به دستور من اطفال را که هیچ زحمتی برای دین من نکشیده‌اند، به بهشت می‌برند. جایگاه کسانی‌که مانند تو برای حفظ سنن و قوانین الهی زحمات زیادی کشیده‌اند، روشن است. هر کجای بهشت را که می‌خواهی انتخاب کن.[1]
هم‌چنین ابوالعباس واعظ رازی می‌گوید: شخصی ابوزرعه را در خواب دید و از وضعیت وی جویا شد. وی در پاسخ گفت: در مقابل پروردگار ایستادم و به خداوند عرض کردم: من به‌خاطر حفظ دین تو دچار مشکلاتی شدم و از ناحیه مردم مورد آزار و اذیت قرار گرفتم. خداوند فرمود: چرا بندگانم را به من واگذار نکردی و خودت پیش من نیامدی؟[2]

پی‌نوشت:

[1]. تاریخ بغداد أو مدینة السلام، خطیب بغدادی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 10، ص 336 ـ 337.
[2]. تاریخ دمشق الکبیر، ابن عساکر دمشقی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 49، ص 27.