پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با مراجعه به تاریخ اسلام و ریشه‌یابی فتنه‌ها و اغتشاشاتی که در شهرهای مختلف کشور‌های اسلامی بالاخص بغداد اتفاق افتاده است، دست‌های پنهان و آشکار سلفی‌ها را در آن فتنه‌ها می‌توان مشاهده کرد. مورخان مشهور عامه نیز سلفیان را محرک اصلی و صحنه‎ گردانان اغتشاشات و فتنه‌ها معرفی کرده‌اند.
- در سال 317 هجری قمری میان پیروان ابوبکر مروزی حنبلی و سایر عامه به‌خاطر تفسیر آیه شریفه «عسی أن یبعثک ربّک مقاما محمودا» فتنه‌ای عظیم در بغداد رخ داد. پیروان مروزی حنبلی در تفسیر آیه شریفه معتقد بودند خداوند در روز قیامت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) را در کنار خود بر روی عرش می‌‎نشاند. سایر مسلمانان، تفسیر پیروان احمد بن حنبل را نپذیرفته و آن را باعث تجسیم و نقص خداوند دانستند. اختلاف نظر در تفسیر آیه شریفه، سبب بروز فتنه و کشته شدن عده زیادی از مسلمانان توسط حنابله شد.
- در سال 447 هجری قمری در بغداد، میان حنابله و شافعی‌ها به‌خاطر مسائل دینی فتنه دیگری اتفاق افتاد. سردسته این فتنه‌جویی ابوعلی فراء و ابن‌التمیمی دو تن از بزرگان حنبلی بودند. عده زیادی از هواداران این دو نیز وارد صحنه شده و با دیگر مسلمانان درگیر شدند. پیروان احمد بن حنبل با حمله به مساجد، از بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» در نماز‌ها و قنوت در نماز صبح، جلوگیری می‌کردند. گروهی از حنابله با حمله به مسجد باب الشعیر بغداد، امام جماعت آن را از بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» منع کردند. امام جماعت مسجد قرآنی را از جیب درآورده و خطاب به پیروان احمد بن حنبل گفت: بسم الله الرحمن الرحیم را از قرآن پاک کنید تا ما نیز آن را نخوانیم.
- در سال 469 هجری قمری پس از سخنرانی ابونصر قشیری در مدرسه نظامیه بغداد، پیروان احمد بن حنبل به بازار مدرسه نظامیه حمله کردند و عده‌ای را به قتل رساندند. پس از این ماجرا حوادث تلخی میان پیروان احمد بن حنبل و دیگر مسلمانان به وقوع پیوست.

پی‌نوشت:

[1]. الکامل فی التاریخ، ابن اثیر جزری، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 5، ص 121.
[2]. همان، ج 6، ص 182.
[3]. همان، ص 272.