ابن تیمیه از علمای سلفی قرن هشتم هجری است. وهابیت و همه گروه‌های تکفیری، پیرو و مقلد او هستند و در همه اعتقادات از او پیروی می‌کنند. به او لقب «شیخ الاسلام» داده‌اند. ابن تیمیه در کتاب منهاج السنه که علیه شیعه نوشته شده است؛ به دشمنی با حضرت علی پرداخته و می‌نویسد: «وَ لَمْ يَكُنْ كَذَلِكَ عَلِيٌّ، فَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ الصَّحَابَةِ وَ التَّابِعِينَ كَانُوا يُبْغِضُونَهُ وَ يَسُبُّونَهُ وَ يُقَاتِلُونَهُ؛ علی این‌گونه نبود، و همانا بسیاری از صحابه و تابعین، بغض علی را در دل داشتند و او را دشنام می‌دادند و با او نبرد می‌کردند.»[منهاج السنه، ج7، ص137] این سخنان در حالی است که پیامبر گرامی اسلام حب و بغض نسبت به امام علی (علیه السلام) را نشانه ایمان و نفاق دانسته است. «لا يُحبُّكَ إلاَّ مؤمن، ولا يبغضكَ إلاَّ منافقٌ؛ تو را دوست نمی‌دارد مگر مومن، و بغض تو را در دل نمی‌دارد مگر منافق.»[سنن ترمذی، ج6، ص93] صحیح مسلم هم این روایت را این‌گونه نقل می‌کند: «لاَ يُحِبَّنِى إِلاَّ مُؤْمِنٌ وَ لاَ يُبْغِضَنِى إِلاَّ مُنَافِقٌ؛ مرا جز مؤمن دوست نمی‌دارد و جز منافق بغض مرا در دل ندارد.»[صحیح مسلم، ج1، ص86.]

پی‌نوشت:

ابن تيميه، احمد بن عبد الحليم (م 728)، منهاج السنة النبوية في نقض كلام الشيعة القدرية، تحقيق: محمد رشاد سالم، جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامية، چاپ اوّل، 1406ق، ج7، ص137. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
ترمذي، محمّد بن عيسي، سنن الترمذي، تحقيق: بشار عواد معروف، دار الغرب الإسلامي، بيروت، 1998م، ج6، ص93.
نيشابوري، مسلم بن حجّاج، المسند الصحيح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، دار إحياء التراث العربي، بيروت، بي تا، ج1، ص86، ح78.