وهابیت معتقد است که امت هیچ‌گاه بر گمراهی اجتماع نمی‌کند. آنان با استناد به حدیثی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) «لا تجتمع أمتي على ضلالة» گمراهی امت را غیر ممکن می‌دانند و به همین جهت خود را اهل حق و حقیقت می‌پندارند. (بن باز، مجله الجامعه الاسلامیه بالمدینه، ج35، ص191)
اما از سویی به اصل دیگری معتقدند که هیچ شخصی در مقابل حاکم نباید لب به سخن بگوید و باید از حاکم اطاعت کرد، زیرا اطاعت از او همانند اطاعت از خدا و رسول واجب است. با ادغام این دو اصل مشخص می‌شود که وهابیت در عمل هیچ جایگاهی برای دیدگاه امت قائل نیست و تنها جایگاه  مردم کشور سعودی، اطاعت بی‌چون و چرا از حاکم است؛ به این معنی که هر چه حکام سعودی گفتند مردم باید تایید و قبول کنند و حق هیچ‌گونه اظهار نظری ندارند. (مضاوی الرشید، عربستان سعودی و جریان‌های اسلامی جدید، ص94-96)

پی‌نوشت:

مجلة الجامعة الإسلامية بالمدينة المنورة، مؤلف : الجامعة الإسلامية بالمدينة المنورة، ناشر : موقع الجامعة على الإنترنت، بخش مربوط به سخنان عبدالعزیز ابن باز، ج35، ص.191
مضاوی الرشید، عربستان سعودی و جریان های اسلامی جدید، ترجمه: رضا نجف زاده، انتشارات پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، 1393،ص94-96.