پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ همواره سران صوفیه به مردم القاء کردند که فقها به‌خاطر عدم درک اسرار حلاج، تنها گروهی هستند که حکم به قتل او کردند. درحالی‌که صوفیان مشهور هم‌عصر حلاج نیز حکم به کفر او کردند. چنانچه جریری در مورد اعتقادات حلاج گفت: «این مرد کافر است و وی را باید کشت و هر کس نیز چنین اعتقادی داشته باشد را نیز باید کشت.» (عبدالحسین زرین‌کوب، جستجو در تصوف ایران، ص ۱۴۶)
همچنین یکی از صوفیان به نام محمود عبدالصمدی، اعتراف می‌کند که اعدام حلاج توسط صوفیان بوده و می‌نویسد: «این عمل صوفیان ایرانی نتوانست آتش خشم صوفیان صحوی را آرامش یا تسکینی دهد و کشمکش و منازعه بین طرفداران این دو ادامه پیدا یافت، تا در سال 309 قمری مردی به نام حسین بن منصور حلاج را با فجیع‌ترین و وحشیانه‌ترین وضعی به قتل رسانیدند. پیروان مکتب صحو پس از ارتکاب جنایتی تا این حد هولناک و وحشیانه، خود را در پناه خلیفه عباسی قرار دادند. (محمود عبدالصمدی، سیری در تصوف و عرفان ایران، ص 21-22) لذا صوفیه باید ابتدا خود را به خاطر حکم، به اعدام حلاج مقصر دانسته و ندامت کنند، بعد فقها را.

پی‌نوشت:
زرین‌کوب عبدالحسین، جستجو در تصوف ایران، امیرکبیر، چاپ دهم، ۱۳۹۰ شمسی
عبدالصمدی، محمود، سیری در تصوف و عرفان ایران، نشر شرق، تهران، 1361