پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اصول اعتقادی دین مبین اسلام، قیامت و زندگی پس از مرگ است. اما رهبران فرقه‌ی بهائی، با انکار قیامت مَد نظر اسلام، تفسیری جدید و بی‌سابقه‌ای از آن به نمایش درآورده‌اند. از آن‌جا که بهائیان خود را در امتداد دین اسلام معرفی [1] و بیشترین همّت‌شان را برای جذب و فریب مسلمانان متمرکز نموده‌اند؛ سعی بر آن داشتند تا با تحریف برخی آیات قرآنی، قیامت مَد نظر خود را به اسلام نسبت دهند. لذا در ادامه، یکی از این استدلال‌ها را از زبان حسینعلی نوری، پیامبرخودخوانده‌ی این فرقه، ذکر کرده و سپس به بررسی و پاسخ آن خواهیم پرداخت.
حسینعلی نوری در کتاب ایقان خود آورده است: «خداوند می‌فرماید هَل يَنظُرُونَ إلّا اَن يأتِيَهُمُ اللّهُ فِی ظُلَلٍ مِنَ الغَمامِ» و علمای ظاهر بعضی اين آیه را از علائم قيامت موهوم که خود تعقّل نموده‌‏اند گرفته‌‏اند و مضمون آن اين است: آيا انتظار می‌کشند مگر اين‌که بيايد آن‌ها را خدا در سايه‌ای از اَبر؟ و حال آن‌که اين مضمون، در اکثر کتب سماوی مذکور است و در همه اماکن، در ذکر علامات ظهور بعد ذکر فرموده‌‏اند چنان‌چه از قبل ذکر شد. و همچنين می‌فرمايد: يَومَ تَأتيِ السَّماءُ بِدُخانٍ مُبينٍ يَغْشَی النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ اَليِمٌ؛ که مضمون آن اين است: روزی که می‌آيد آسمان به دودی آشکار و فرو می‌گيرد مردم را و اين است عذاب اَليم و همين امورات را که مغاير انفس خبيثه و مخالف هوای ناس است حضرت ربّ العزّه محک و ميزان قرار داده و به آن‌ها امتحان می‌فرمايد عباد خود را و تميز می‌دهد... و اختلافات و نَسخ و هَدم رسومات عاديّه و انعدام اعلام محدوده را به دخان در آيه مذکوره تعبير فرموده و کدام دُخان است اعظم از اين دُخان که فرو گرفته همه ناس را و عذابی است برای آن‌ها که هرچه می‌خواهند رفع آن نمايند قادر نيستند؟ و به نار نفس در هر حين به عذابی جديد معذّبند زيرا که هرچه می‌شنوند که اين امر بديع الهی و حکم منيع صَمدانی در اطراف اَرض ظاهر شده و هر روز در علوّ است ناری جديد در قلوبشان مشتعل می‌شود و آن‌چه ملاحظه می‌نمايند از قدرت و انقطاع و ثبوت اين اصحاب که هر روز به عنايت الهی محکم‌تر و راسخ‌تر می‌شوند اضطراب تازه در نفوسشان ظاهر می گردد».[2]
اما پاسخ از این اشکال:
پاسخ اول: چنان‌که از مضمون این آیه و همچنین آیات ماقبل و مابعد برمی‌آید؛ خطاب این آیه به کسانی است که با دیدن نشانه‌های الهی، بر کُفر خود پافشاری کرده و ایمان نمی‌آورند. زیرا سیاق آیه حاکی از آن است که منکرین، با دیدن نشانه‌های صدق دعوت پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله)، بر انکار رسالت او پافشاری داشتند. در این حال، خداوند خطاب به آن‌ها (به وسیله‌ی استفهام توبیخی) می‌گوید: آیا پس از این همه نشانه‌، انتظار دارید که خداوند و فرشتگان، در سایه‌هایی از اَبرها به سوی شما بیایند و دلایل تازه‌ای در اختیارتان بگذارند؟!
پاسخ دوم: بر خلاف آن‌چه حسینعلی نوری از این آیه تفسیر کرده، منظور از آمدن خداوند، اِحاطه‌ی او بر منکران است؛ نه آمدن و بروز ادعای نبوت اشخاصی مانند علی‌محمد باب و حسینعلی بهاء.[3]
پاسخ سوم: با توجه به این‌که بهائیان تأویل در نصوص الهی را جایز ندانسته و معتقدند باید به معنای مصطلح قوم رجوع شود [4]؛ ما نیز در خصوص این آیه، به معنای مصطلح مسلمانان رجوع می‌کنیم. مفسران اسلامی، با تکیه بر روایات معصومین (علیهم السلام) (که بهترین راه برای فهم آیات است)، آیه 10 سوره‌ی دخان را به دو صورت تفسیر کرده‌اند.
الف: منظور، گرسنگی حاصل از نفرین پیامبر (صلّی الله علیه و آله) است که به کافران مکه وارد شد. به طوری که وقتی به آسمان نگاه می‌کردند، گمان می‌کردند آسمان دودی شده است.
ب: دود آسمان، یکی از نشانه‌های قیامت است که کافران به آن تهدید شده‌اند؛ چرا که هنگام شروع عذاب آنان است.[5]
در نتیجه سیاق آیه، در خصوص کافرانی است که منکر پیامبری حضرت محمّد (صلّی‌ لله علیه و آله) هستند و اشاره‌ای به باب و بهاء ندارد. حال اگر کسی این آیات را بر خلاف این تفسیر کند، مرتکب تفسیر به رأی (که حتی بر اساس گفته‌های رهبران بهائی نیز، باطل بوده) گشته است. 

پی‌نوشت:

[1]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: مصداق مسلمان واقعی
[2]. حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه ملّی نشر آثار امری به زبان فارسی و عربی، مؤسسه ملّی مطبوعات بهائی آلمان، چاپ اول، 1998 م، ص 51-50. معنی آیات: «هَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ في‏ ظُلَلٍ مِنَ الْغَمامِ وَ الْمَلائِکَةُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ إِلَي اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ [بقره/210]؛ آیا (پیروان فرمان شیطان، پس از این همه نشانه‌ها و برنامه‌های روشن) انتظار دارند که خداوند و فرشتگان، در سایه‌هایی از اَبرها به سوی آنان بیایند (و دلایل تازه‌ای در اختیارشان بگذارند؟! با این‌که چنین چیزی محال است!) و همه چیز انجام شده، و همه کارها به سوی خدا بازمی گردد». «فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّماءُ بِدُخانٍ مُبينٍ [دخان/10]؛ پس در انتظار روزی باش که آسمان (در مقدمه شروع قیامت) دودی آشکار بیاورد».
[3]. ر.ک: سیدمحمد طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین قم، چاپ 5، 1417 ق، ج 2، ص 103.
[4]. «از جمله وصایای حتمیه و نصایح صریحة اسم اعظم (یعنی بهاء)، این است که ابواب تأویل را مسدود نمایید و به صریح کتاب، یعنی به معنی لغوی مصطلح قوم تمسک جویید»: عبدالحمید اشراق خاوری، گنیجنة حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 340 ـ 341.
[5]. سیدمحمد طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین قم، چاپ 5، 1417، ج 18، ص 137.