پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن تیمیه نظریه‌پرداز اندیشه سلفی‌گری که شخص اول این جریان است، می‌گوید: «تقلید کردن از مذاهب چهارگانه اهل سنّت، حرام و مخالف قرآن است.»[1] و در جایی دیگر می‌نویسد: «هر کس به یک مذهب خاص از مذاهب چهارگانه تسنن تعصب ورزد، او جاهل و گمراه است، بلکه کافر است و باید از این عقیده خود توبه کند و الا باید کشته شود.»[2] او نحله‌های دیگر مانند گرایش‌های کلامی اشعری و ماتریدی را نیز مورد نقد رد و ابطال قرار می‌دهد و می‌گوید: «اشاعره و ماتریدیه از اهل سنّت نیستند.»[3]
از بزرگ‌ترین شخصیت‌های وهابی در دوران معاصر، می‌توان آلبانی را نام برد. او در تعلیقه بر یک حدیث در کتاب مسلم این‌گونه درباره مذاهب دیگر اظهار نظر می‌کند: «... عیسی (علیه السلام) به شرع ما و بر اساس کتاب و سنّت حکم می‌کند، نه به غیر آن مثل انجیل و فقه حنفی و...»[4] او با نهایت جسارت مذهب 400 میلیون مسلمان را با آیین منسوخ مسیحیت هماهنگ و یکسان می‌داند. او هم‌چنین مقلدین مذاهب دیگر را از جمله دشمنان سنّت می­‌داند. تقلید یک مذهب فقهی ضرورتی بود که از روی مصلحت‌اندیشی و جلوگیری از تشتت آرا در فقه اهل سنت به‌وجود آمد. آلبانی این منهج ( تقلید) را ناحق و تنها مکتب صحیح را آیین سلف می‌داند.[5]

پی‌نوشت:

[1]. تقی الدین أحمد ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ج20، ص10، دارالهدی، سعودی، ریاض، 1412.
[2]. ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ج22، ص248 و 249، دارالهدی، سعودی، ریاض، 1412.
[3]. به نقل از سایت «پایگاه تخصصی نقد وهابیت» تحت عنوان«اختلاف وهابیت و اهل‌سنت در چه مسائل است»
[4]. حسین بن علی السقاف، السلفیة الوهابیة، ص74، دارالامام النووی، اردن، 1423.
[5]. المنهج السلفی عند الشیخ ناصر الدین الالبانی، ص250، بی‌تا، بی‌نا.