علمای درباری تقلید بی‌قید و شرط از حاکم را لازم می‌دانند، آنان بر این باور هستند که شاهزادگان سعودی بهتر می‌توانند سیاست را اداره کنند، از این‌رو علما نباید در سیاست مداخله کنند، بلکه باید فقط در صدد توجیه اعمال حکماء باشند، و در صورتی‌که رفتار و کردار حکمای سعودی مخالف با دین بود، آن را برای مردم عوام توجیه و تأویل کنند.
مضاوی الرشید، عربستان سعودی و جریان های اسلامی جدید، ترجمه: رضا نجف زاده، انتشارات پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، 1393، ص141