پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که پیروان وهابیت با وجود اسناد فراوان در کتاب‌های اهل‌سنت و خودشان مبنی بر دستور یزید بن معاویه در به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام) و مشخص بودن نام مسببّان آن واقعه، شبهه‌ای است که در آن کوشیده‌اند، شیعیان را مسبّب شهادت امام حسین (علیه السّلام) جلوه دهند و دامن بزرگان خود را از این لکّه‌ی ننگ تاریخی پاک سازند. به این نحو که چرا شیعیان امام حسین (علیه السّلام) را دعوت کردند و وعده‌ی یاری او را داده‌اند، ولی به ایشان نیرنگ زدند و در مقابل او ایستادند و ایشان را کشتند.[1]

در پاسخ می‌گوییم: بر فرض که در کربلا گروهی به ظاهر شیعه از کوفه حضور داشتند، امّا هنگامی‌که کسی در صف دشمنان اهل بیت (علیهم السّلام) قرار بگیرد، دیگر او را شیعه و مخلص اهل بیت (علیه السّلام) نمی‌نامند، بلکه از آن پس در شمار دشمنان اهل بیت (علیهم السّلام) و ناصبیان قرار می‌گیرد.
هم‌چنین در دسته‌بندی آن زمان این‌گونه بود که به صرف حضور یک شخص، در یک سپاه، هویت وی از حیث شیعه بودن یا نبودن مشخص می‌شد؛ به‌عنوان نمونه زهیر بن قین که ابتدا عثمانی مذهب بود، از امام حسین (علیه السّلام) گریزان بود، هنگامی‌که پس از اتفاقاتی، توفیق حضور در شمار سپاهیان آن حضرت را پیدا کرد، از آن پس در شمار شیعیان به‌شمار رفت؛ چنان‌که طبری در تاریخ خود آورده: «زهیر بن قین به عرزه گفت: ای عزره! خداوند مرا پاک گردانید و هدایت نمود؛ پس، تو نیز از خدا بترس که من خیرخواه توام؛ تو را به خدا سوگند که مبادا از کسانی باشی، که گمراهان را در کشتن جان‌های پاک یاری کنی! عزره پاسخ داد: ای زهیر! ما تو را از شیعیان این خاندان نمی‌شناختیم (ولی امروز تو را در صف شیعیان او می‌بینیم) در حالی‌که تو عثمانی مذهب بودی!.»[2]

این عبارت به خوبی بر دو نکته تصریح دارد: الف) در آن زمان، به صرف حضور یک شخص در این سپاه یا آن سپاه او را به شیعه یا عثمانی بودن می‌شناختند؛ چنان‌که شمر بن ذی الجوشن نیز تا چند سال پیش از واقعه‌ی کربلا چون در صف سپاهیان امیرمؤمنان (علیه السّلام) در جنگ صفین شرکت کرده بود او را ـ ولو به ظاهر ـ به عنوان شیعه می‌شناختند و پس از آن که در کربلا و در سپاه دشمنان امام حسین (علیه السّلام) حضور یافت، به‌عنوان یکی از دشمنان امام حسین (علیه السّلام) می‌شناختند. ب) تا آن زمان اساساً چیزی به نام سنّی یا مذهب اهل سنت وجود نداشت.

از طرفی مرحوم سید محسن امین از علمای شیعه سخن شایسته‌ای دارد که می‌تواند پاسخ خوبی به شبهه‌ی مورد بحث باشد؛ وی می‌گوید: «امکان ندارد که قاتلان امام حسین (علیه السّلام) شیعه باشند؛ بلکه قاتلان آن حضرت کسانی بودند که برخی از آنان به طمع دنیا و بی‌دینی، برخی از روی شرارت و نااهلی و برخی دیگر به پیروی از رؤسای خود که آنان نیز گرفتار حب دنیا شده بودند، به جنگ با حسین بن علی (علیهما السّلام) رفتند و در بین ایشان کسی از شیعیان و دوست‌داران حضرت نبود. شیعیان و مخلصان واقعی حضرت، لحظه‌ای در یاری امامشان درنگ نکرده و تا واپسین نفس در کنار او بودند؛ چنان‌که بسیاری از آن‌ها نیز نتوانستند خود را برای یاری امام (علیه السّلام) برسانند، چون بسیاری از آنان نمی‌دانستند، کار به جنگ می‌انجامد و بسیاری نیز خطر کرده و حصاری که ابن زیاد دور کوفه کشیده بود را شکسته و برای یاری حضرت شتافتند و در کربلا به شهادت رسیدند.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. «قاتلین امام حسین غیر شیعه بودند»
[2]. «فقال له زهیر یا عزرة إن الله قد زکاها وهداها فاتق الله یا عزرة فإنی لک من الناصحین أنشدک الله یا عزرة أن تکون ممن یعین الضلال على قتل النفوس الزکیة قال یا زهیر ما کنت عندنا من شیعة أهل هذا البیت إنما کنت عثمانیا.» تاریخ طبری، طبری، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 3، ص 314.
[3]. «حاش لله أن یکون الذین قتلوه هم شیعته ، بل الذین قتلوه بعضهم أهل طمع لا یرجع إلى دین ، وبعضهم أجلاف أشرار ، وبعضهم اتبعوا روءساءهم الذین قادهم حب الدنیا إلى قتاله ، ولم یکن فیهم من شیعته ومحبیه أحد ، أما شیعته المخلصون فکانوا له أنصاراً ، وما برحوا حتى قتلوا دونه ، ونصروه بکل ما فی جهدهم ، إلى آخر ساعة من حیاتهم ، وکثیر منهم لم یتمکن من نصرته ، أو لم یکن عالماً بأن الأمر سینتهی إلى ما انتهى إلیه ، وبعضهم خاطر بنفسه ، وخرق الحصار الذی ضربه ابن زیاد على الکوفة ، وجاء لنصرته حتى قتل معه ، أما ان أحداً من شیعته ومحبیه قاتله فذلک لم یکن ، وهل یعتقد أحد إن شیعته الخلص کانت لهم کثرة مفرطة ؟ کلا ، فما زال أتباع الحق فی کل زمان أقل قلیل ، ویعلم ذلک بالعیان ، وبقوله تعالى : «وقلیل من عبادی الشکور».» أعیان الشیعة، السید محسن الأمین، دار التعارف للمطبوعات، بیروت، ج 1، ص 585.