پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیخیه همچون متصوفه با افراط در محبت اهل ‌بیت (علیهم ‌السلام) به‌گونه‌ای از صراط مستقیم منحرف گشته‌اند که تشخیص آن برای توده‌های مردم بسیار مشکل است. این گروه، از نسل همان غالیانی هستند که امیر المؤمنین (علیه ‌السلام) درباره‌ی آن‌ها فرمود: «هَلَكَ فِيَّ رَجُلَانِ مُحِبٌّ غَالٍ وَ مُبْغِضٌ قَال ‏[1] دو گروه در راه من تباه شدند، يكى دوستى كه (در دوستی‌اش) زياده‌روى كند (من را از مرتبه‌ی ولايت بالاتر بداند) و (ديگر) دشمنى كه در دشمنى زياده‌روى كند (مقام و منزلت من را منكر باشد)».
این گروه که از پیروان راه و تفکرات شیخ احمد أحسائی هستند، همچون غلات عصر معصومین که معتقد بودند خدای متعال در ائمه‌ی طاهرين (عليهم ‏السلام) حلول کرده‌ است، معتقدند: از آن‌جا که اهل ‌بیت (علیهم ‌‌‌‌‌السلام)  واسطه‌ی فیض بین خلق و خالق هستند، لذا خداوند مقام خالقیت خویش را به ایشان تفویض فرموده است، بنابراین آفريننده‏‌های اين جهان، امامان بوده‌اند، روزی دهنده و گرداننده نيز آن‌ها هستند و اساساً خدای متعال رشته‌ی کارها را به دست آنان سپرده‌ است.
این درحالی ‌است که حضرات معصومین در مقابل چنین تفکراتی به شدت مخالفت کرده‌اند و موضع سختی به خود گرفته‌اند. وقتي ابوبصير به امام صادق (عليه ‏السلام) عرض کرد: اهل غلو معتقدند که شما دانه‌‏ها و قطره‏‌ها و شماره‏ ستارگان و برگ درختان و وزن آب‏‌های درياها و شماره‏ خاک‏‌های عالم را می‌دانيد، حضرت دست مبارک را به سوی آسمان بلند کرده، فرمودند: «سُبْحَانَ اللَّهِ، سُبْحَانَ اللَّهِ، لَا وَ اللَّهِ مَا يَعْلَمُ هَذَا إِلَّا اللَّهُ‏ [2] پاک و منزه است خدا، پاک و منزه است خدا، نه به خدا قسم اين‏ها را جز خدا، هيچ‌کس نمی‌‏داند».
و در جای دیگری آن‌ها را از مشرکین و یهود نیز بدتر دانسته و فرموده‌اند: «برحذر باشيد كه غاليان جوانانتان را گمراه نكنند، غاليان شرورترين خلق خدايند، اهانت به مقام عظمت پروردگار می‌نمايند و ادعاى خدائى براى بندگان خدا می‌كنند. به ‌خدا قسم غلات از يهود و نصارى و مجوس و مشركان بدترند.» [3]
بنابراین اگر کسی ائمه‌ی هدی (عليهم‏ السلام) را این‌گونه تعريف کند و این‌گونه به آن‌ها معتقد شود، نه‌ تنها از مسير امام ‌شناسی که امامان مشخص و معين نموده‌‏اند منحرف شده؛ بلکه این نوع افراط در محبت به امام او را از دایره‌ی پیروان و شیعیان آن‌ها خارج می‌نماید و موجبات برائت اهل‌بیت از خود را نیز فراهم می‌آورد.
لذا آن‌چه را که شیخ احمد بدان معتقد بود و به شاگردانش تعلیم داد، حاصل همین تفکر غلط و خداپنداری معصومین (علیهم ‌السلام) بود که اثراتش تاکنون پا برجاست و درختی که او کاشت با میوه‌هایی چون بابیت و بهائیت به ثمر نشست.

پی‌نوشت:
[1]. شريف الرضى، محمد بن حسين، ترجمه و شرح نهج البلاغة (فيض الإسلام)، 2جلد، مؤسسه چاپ و نشر تأليفات فيض الإسلام - تهران، چاپ: پنجم، 1379 ش، حکمت 113.
[2]. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوارالجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار (ط - بيروت)، 111جلد، دار إحياء التراث العربي - بيروت، چاپ: دوم، 1403 ق.
[3]. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بخش امامت ( ترجمه جلد 23 تا 27بحار الأنوار)، 5جلد، اسلاميه - تهران، چاپ: دوم، 1363ش.