پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شبکه‎‌ی آئین بهائی با پخش مستندی به نام «سفر پر فروغ»، به بررسی ابعاد سفر عبدالبهاء، دومین رهبر بهائیان، به آمریکا پرداخته است. این شبکه به نقل از آلبرت هابر، روزنامه نگار آمریکایی، چنین نقل می‌کند که وی در روزنامه‌اش چنین بیان داشته: «مردی بزرگ اخیراً به آمریکا سفر کرده است؛ عبدالبهاء از سرزمین ایران می‌آید و خود را خادم خداوند می‌نامد. او مسیحای نوین است که با تمام طبقات مردم ملاقات می‌کند». [1] در این برنامه به بررسی دیدارها و بیانات عبدالبهاء در سفر به آمریکا می‌پردازد. این برنامه با بررسی سخنان عبدالبهاء، از جمله بیانات ایشان که بسیار توسط مخاطبین مورد توجه قرار گرفت، مسأله‌ی «تساوی حقوق زن و مرد» در آئین بهائی بوده است. [2]
اما آیا واقعاً فرقه‌ی بهائیت مبتکر شعار تساوی بین زن و مرد است و به راستی اربابان این فرقه تا چه اندازه به این شعار پایبند بوده‌اند و در اعتقادات و احکام خود بدان عمل کرده‌اند؟! در اینجا به سه مورد از نقض این شعار توسط سران بهائی اشاره می‌کنیم:
اول: بهائیان که ادعای تساوی کامل بین زن و مرد را دارند، چگونه است که بهاءالله، رهبر فرقه‌ی بهائیت، خانه‌ی مسکونی را (که عمده‌ی دارایی یک میت می‌تواند باشد) مخصوص فرزندان پسر قرار می‌دهد! آیا با این نوع تقسیم، تساوی بین زن و مرد رعایت شده است. [3]
دوم: بیت‌العدل اعظم، نهاد رهبری بهائیان جهان، توسط چند تن (که به عقیده‌ی ایشان صفت عصمت را با خود حمل می‌کنند) اداره می‌‌شود و رهبری شورایی دارد. جالب است بدانیم که زنان حق عضویت در شورای رهبری بیت‌العدل و تصمیم‌گیری برای امور این فرقه را ندارند.
سوم: در فرقه‌ی بهائیت نه تنها حقوق خانم‌ها و آقایان مساوی دانسته نشده، بلکه حتی حقوق میان زنان بهائی نیز نامساوی است، به این صورت که مهریه‌ی زنان شهری بهائی، نوزده مثقال طلا و زنان روستایی بهائی، مهرشان نوزده مثقال نقره است. [4]
با ذکر این موارد محدود، مشاهده کردیم که رهبران فرقه‌ی بهائی مسأله‌ی تساوی بین زن و مرد را رعایت نکرده‌اند بلکه تنها، با طرح شعارهای جذاب و فریبنده که از جوامع غربی قرن نوزدهم تقلید می‌کردند، درصدد جذب افراد ناآگاه به این فرقه برآمده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. َشبکه‌ی آئین بهائی، نام برنامه: سفر پرفروغ، مورخ: 20/12/1394.
[2]. همان.
[3]. حسینعلی‌نوری، اقدس، (180 صفحه‌ای و ملحقات)، بمبئی: مطبعه ناصری، 1314 ق، ص 23.
[4]. همان، ص 60.