ابن تیمیه در کتاب مجموع الفتاوی، به کافر بودن والدین پیامبر (نعوذ بالله) تصریح می‌کند. حتی زمانی که از او می‌پرسند آیا خداوند پدر و مادر پیامبر را زنده کرد تا به دست او مسلمان شوند؟ در انکار این کلام به این آیه استناد می‌کند که «إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى الله لِلَّذینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَه... [نساء/۱۷] اما خداى تعالى پذیرش توبه کسانى را به عهده گرفته که از در نادانى اعمالى زشت انجام داده است...» پس چون پدر و مادر پیامبر کافر بودند حتی مستحق توبه نیز نمی‌باشند.[۱]
این درحالی است که قرآن بر این مطلب صحه می‌نهد که والدین پیامبر و اعقاب ایشان همه در سلک توحید بودند و هرگز دامن به شرک نیالودند. «الَّذِى یَرَاکَ حِینَ تَقُومُ* وَ تَقَلُّبَکَ فىِ السَّاجِدِین [شعراء/۲۱۸-۲۱۹] همان کسى که وقتى قیام کنى تو را مى‏‌بیند و همچنین حرکت و گشتن تو را در میان سجده‏‌کنان (مى‏‌بیند)».
خود پیامبر نیز فرمود: خداوند هماره مرا از صلب‌های طاهر به رَحِم‌های مطهر منتقل کرد تا اینکه به عالم شما آمدم و هرگز به آلودگی و ناپاکی جاهلیت، (در این انتقال) آلوده نشدم.[۲]
البته استدلال به آیه مبنی بر این است که خداوند روح پیامبر را از ساجدی به ساجد دیگر منتقل نموده است. همانگونه که ابن عباس بر این مطلب صحه گذاشته است. و اما استدلال بر حدیث بر این اساس است که وقتی پیامبر می‌فرمایند صلب‌ها و رحم‌های مطهر، در صورتی ایمان از آن برمی‌آید که بگوییم کافر طاهر نمی‌شود، که خداوند در قرآن به همین مطلب اذعان دارند آنجا که می‌فرمایند: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِکُونَ نَجَس...[توبه/۲۸] اى کسانى که ایمان آورده‌‏اید! مشرکان نجسند».[۳]
بنابراین انتقال پیامبر از آدم تا تولد ایشان پیوسته در سلسله‌ی موحدان صورت گرفته است. حال چگونه می‌توان نزدیک‌ترین اشخاص به او از لحاظ نسبی که والدین او هستند را کافر بدانیم. آیا این پایین آوردنشان پیامبر رحمت نیست؟ آیا این خنجر از پشت زدن به خود مسلمانان و مبنای اعتقادیشان نیست؟ و آیا...

پی‌نوشت:

[۱]. مجموع الفتاوی، ابن تیمیه، ج۴، ص ۳۲۵، ناشر: مجمع ملک فهد، مدینه، ۱۴۱۶ق. جهت مشاهده تصویر کلیک کنید.
[۲]. الدر المنثور، عبدالرحمن بن ابی بکر سیوطی، ج۶، ص ۳۳۲، ناشر: دارفکر، بیروت؛ تفسیر رازی، فخر رازی، ج۱، ص ۱۸۱۰، دار احیاء تراث عربی.
[۳]. ابن تیمیه فکرا و منهجا، آیت الله سبحانی، ص۱۹۲، انتشارات موسسه امام صادق (ع)، ۱۴۳۲ق.