پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیون براي تحريم گنبد و بارگاه در جوار قبور صالحین به حدیثی از صحیح بخاری استدلال می‌کنند. بخاري در صحيح خود در باب «يکْرَهُ من إتِّخاذِ المَساجِدِ عَلَي الْقُبُورِ» حديثی را نقل مي‏‌کند: «لَمَّا ماتَ الْحَسَنُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ رضيَ اللَّهُ عَنْه ضَرَبَتِ امْرَأَتُهُ الْقُبَّةَ عَلي قَبْرِهِ سَنَةً ثُمَّ رَفَعَتْ فَسَمِعُوا صائحاً يَقُولُ اَلاهَلْ وَجَدُوا مافَقَدُواْ فَأجابَهُ الآخَرُ بَلْ يَئِسُوا فَانْقَلَبُوا [1] حسن بن الحسن بن على عليه السلام از دنيا رفت. همسر او قبّه‏‌اى [ظاهراً مراد خيمه است‏] روى قبر او زد و تا يكسال آن قبّه سر پا بود. پس از يكسال قبّه را بر چيدند و [همين كه عازم بازگشت به منزل بودند] نداى غيبى شنيدند كه گفت: آيا گمشده خود را يافتيد؟ [يكسال سر قبر مانديد آيا عزيز از دست رفته شما زنده شد؟] و به دنبال آن، نداى غيبى ديگرى شنيدند كه گفت: خير، عزيز آنها زنده نشد بلكه نااميد شدند پس به منزلشان بازگشتند. [نقل به معنى شد].» اما در پاسخ به مستدلین به این حدیث باید گفت:
اولا: این حدیث نه تنها موافق نظر وهابیون (حرمت بنای بر قبور) است بلکه بر ضد عقیده وهابیون است، چرا که در حدیث دلالت بر جواز نصب سایه‌بان و خیمه بر قبور است، اگر بنای بر قبور حرام بود از زن حسن بن الحسن صادر نمی‌شد، به دلیل این‌که این زن در منظر فقهاء مدینه قرار داشت و اگر نصب سایه‌بان حرام بود، فقهاء او را نهی می‌کردند.
ثانیا: در حدیث بخاری چنین آمده بود که: «نداى غيبى شنيدند كه گفت: آيا گمشده خود را يافتيد؟ [يكسال سر قبر مانديد آيا عزيز از دست رفته شما زنده شد؟] و به دنبال آن، نداى غيبى ديگرى شنيدند كه گفت: خير، عزيز آن‌ها زنده نشد بلكه نا اميد شدند پس به منزلشان بازگشتند.» این گفتار شبیه به قول افراد غیر صالح است، چرا که نوعی طعنه و تمسخر را می‌رساند. در ضمن آن زن که بر قبر شوهرش ایستاده بود، امیدی به زنده شدن شوهرش نداشت تا این که مورد خطاب آن ندای غیبی قرار گیرد.
ثالثا: واضح است که قول این ندای غیبی بر خلاف آیات و روایات در مشروعیت نصب گنبد و بارگاه بر روی قبور است، و قولی هم که مخالف آیات و روایات باشد مردود است. برای اطلاع بیشتر به آدرس پاورقی مراجعه شود.[2]

پی‌نوشت:

[1]. بخاری، صحيح البخاري  ج 1 ص 446 ، دار النشر : دار ابن كثير , اليمامة - بيروت - 1407 - 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقيق : د. مصطفى ديب البغا
[2]. جهت مشاهده کلیک کنید.