پایگاه جامع فرق، ‌ادیان و مذاهب_ یکی از بدعت‎های ابن تیمیه،‌ ترویج این عقیده باطل است که حزن بر فقدان رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) کاری عبث و بی‎فایده است! این تفکر جز یک گستاخی نسبت به ساحت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نبوده و حتی مخالف با روایاتی است که اهل سنت از رفتار صحابه نسبت به فقدان رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) نقل نموده‎اند. وی تصریح می‎کند که که حزن بر فقدان رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) سودی ندارد و محزون شدن ابوبکر برای رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) را کم ارزش جلوه داده می‎گوید او به اندازه ای که در غار به خاطر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) محزون شد،‌ در وفات ایشان محزون نشد زیرا سودی نداشته است!

به راستی آیا فقدان پیامبر رحمتی که خداوند او را مایه رفع عذاب از امّت خوانده است، بیهوده است؟! «وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُون‏ [الأنفال/33] و تا تو در ميان آنان هستى، خدا بر آن نيست كه ايشان را عذاب كند، و تا آنان طلب آمرزش مى‏‌كنند، خدا عذاب‏ كننده ايشان نخواهد بود.» حتی خود ایشان نیز وجود مبارکشان را مایه امان اصحاب دانسته و فرمودند: «النجوم أمنة للسماء فإذا ذهبن النجوم أتى السماء ما توعد وأنا أمنة لأصحابي فإذا ذهبت أتى أصحابي ما يوعدون.[1] ستارگان مایه امنیت آسمانند پس هنگامی که ستارگان بروند آنچه وعده داده شده بر سر آسمان خواهد آمد و من مایه امان اصحابم هستم پس هنگامی که بروم،‌ آنچه وعده داده شده است بر سر اصحابم خواهد آمد.»

حتی اهل سنت درباره ابن عمر نقل کرده‎اند که « مَا ذَكَرَ ابْنُ عُمَرَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِلَّا بَكَى وَمَا مَرَّ عَلَى رَبْعِهِمْ إِلَّا غَمَّضَ عَيْنَيْه.[2] ابن عمر از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) یاد نکرد مگر آنکه گریست و از منزل ایشان عبور نکرد مگر اینکه چشمانش را می‎بست.» همچنین احمد بن حنبل از عثمان نقل می‎کند که: «أَنَّ رِجَالًا مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) حِينَ تُوُفِّيَ النَّبِيُّ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) حَزِنُوا عَلَيْهِ، حَتَّى كَادَ بَعْضُهُمْ يُوَسْوِسُ، قَالَ عُثْمَانُ: وَكُنْتُ مِنْهُمْ.[3] هنگامیکه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) وفات یافتند، مردانی از اصحاب رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) بر ایشان اندوهگین شدند تا آنجاکه نزدیک بود مجنون شوند. عثمان گفت: من هم از ایشان بودم.» بنابراین واضح است که این تفکر جاهلانه ابن تیمیه در تضاد با قرآن و احادیث اهل سنّت است. عقیده‎ای که سعی در نابود سازی رابطه عاطفی مسلمانان با پیامبرشان و بی ارزش وانمود کردن وجود نازنین رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) است؛ کاری که محمد بن عبدالوهاب بارها و بارها بدان مبادرت ورزیده و طرفدارانش ادامه داده‎اند.

پی‌نوشت:

[1]. مسلم نیشابوری،‌ صحیح مسلم: ج4، ص1961، بيروت: دار إحياء التراث العربي.
[2]. أبو بكر البيهقي، المدخل إلى السنن الكبرى: ج1، ص148، الكويت: دار الخلفاء للكتاب الإسلامي.
[3]. أحمد بن حنبل، مسند أحمد بن حنبل: ج1، ص201، مؤسسة الرسالة، الطبعة الأولى، 1421 هـ.