این کتاب در 530 صفحه و هر صفحه در 19 سطر در سال 1332 هجری مطابق با 1914 میلادی است، ولی در پشت صفحه اول می نویسد در بندر معموره بمبئی به زیور طبع آراسته و پیراسته گردید به تاریخ شهر صفر المظفر  سنه یک هزار و سیصد و سی و یک هجری.

مولف این کتاب یکی از فضلاء مبلغین بهائیه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در 1338 هجری در عکا فوت کرده است.

این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مولف است که در ضمن یک مقدمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در معنی یکی از کتب استدلالیه و تبلیغی این طائفه است.

در همین کتاب می گوید: حضرت خاتم از عرب بود و بعد از چهل سال قرآن بر او نازل و در مدت بیست و سه سال سی جزو بر قلب مبارکش نازل و از لسان صادق امینش ظاهر ... و حضرت قائم از فارس و فارسی زبانان بدون تعلیم و تعلم از حجره تجارت بیرون آمد و در بیست پنج سالگی من عندالله تکلم به آیات فرمود و در شش سال با منع و زجر و حبس و نفی سی مقابل قرآن بر قلب مبارک انورش نازل و از لسان اصدق الصادقین حضرتش باهر، ببین تفاوت ره از کجا است تا به کجا... الخ. [1]

از همین چند جمله اندازه فهم و معرفت و تشخیص و عقل مولف معلوم می شود.

اولا- کسی که از فارس برخاسته است چرا عربی می گفته است؟ ثانیا- خیلی از ادبا می توانند در مدت یک سال نه شش سال سی مقابل قرآن نویسندگی کنند آن هم مطالب علمی و دقیق و به زبان شیرین و قلم روان نه خرافات و مهملات ولی در عین حال همه ی آنها  اعتراف می کنند که همه نوشته هایشان به اندازه یکی از آیات شریفه قرآن مجید ارزش و مقام علمی نخواهد داشت.

ثالثا- بقول گلپایگانی خوب بود جناب مولف برای استشهاد چند جمله از نوشته های سید باب را نقل می کرد تا مردم آنها را به آیات قرآن مقایسه می نمودند.

و ما برای روشن شدن دیگران  یک قسمت از کلام سید باب را نقل می کنیم، میرزا بهاء از آیات سید باب نقل می کند: و فوق کل ذی قدرة قد کان قدارا مقتدرا قدیر و فوق کل ذی عظمة قد کان عظاما متعظما عظیم و فوق کل ذی رفعة قد کان رفاعا مرتفعا رفیع و فوق کل ذی عز قد کان عزازا متعززا عزیز و فوق کل ذی حکم قد کان حکاما حاکما حکیم و فوق کل ذی جواد قد کان جوادا جاودا جوید... الخ. [2]

بدقت بخوانید و هر طوری که می توانید حکومت کنید. متوجه خواهید شد که علی محمد باب در کتاب به اصطلاح آسمانیش به صرف کلمات پرداخته و با این روش خواسته در مقابل قرآن مبین قد علم کند. [3]

پی نوشت:

1- بهجت الصدور، صفحه 11

2- بدیع، صفحه 61 سطر 17

3- محاکمه و بررسی باب و بهاء جلد 2 صفحه 287 تا 289