پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در تاریخ ایران، بیشتر کسانی که به حکومت رسیدند، تا توانستند از مردم بُردند و خوردند. این قضیه آن قدر رخ داده که شنیدنش برای بسیاری از مردم عادی است. حتی برخی از این معادله‌ی نامتعادل دفاع می‌کنند.

مدتی پیش، شواهدی روشن به یکی از دوستداران سلسله هخامنشی نشان دادم که آن مالیات و باج و خراج که شاهان هخامنشی از مردم می‌گرفتند، مِلک پادشاه شمرده می‌شد. به کسی هم پاسخگو نبودند. هر چه می‌خواستند بر سر مردم می‌آوردند و کسی حق نداشت حتی به اسب پادشاه بگوید یابو! حتی داریوش هخامنشی، در کتیبه‌هایش، مردم را بندگان خود می‌نامید. آن رفیق ناشفیق ما هم پاسخ داد: بله خُب، آنان پادشاه بودند!

یا درباره سلسله پهلوی، دزدی‌ها و غارتگری‌های رضا پهلوی که در اسناد تاریخ آشکار است. عملکرد محمدرضا و پسرش رضا پهلوی هم روشن است. چهل و اندی سال است که با همین ثروتی که از مردم ایران دزدیدند، گذران زندگی می‌کنند. باز این رفیق ناشفیق ما پاسخ می‌دهد: خوب، شاه و شاهزاده هستند، حقشان است!

می‌گویم: خیر، رفیق نابخرد! این حقشان نبوده که مال مردم را بدزدند و تو هم حق نداری که دزدی‌ها آنان را عادی و امری رَوا و سِزا جلوه بدهی.

هنر، هنرِ شهید آیت‌الله رئیسی که به تعبیر مرحوم نادر طالب‌زاده: با اینکه آقای رئیسی نفوذ داشت و دستش در کار بود و بر بسیاری از اموال تسلط داشت، اما هیچ چیزی برای خودش برنداشت.