پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ستیز با وحدت مسلمانان و دامن‌ زدن به دشمنی‌های مذهبی، از خصوصیات جریان تشیع لندنی است. این جریان با سوءاستفاده از تعصبات مذهبی مردم، همه مطالب دینی را به سمت مخاصمه و مواجهه با اهل‌سنت سوق می‌دهند و تنها از دریچه تنگ اختلافات شیعه و سنی به مسائل دینی می‌نگرند؛ با این رویکرد، مبلغان این جریان بر سر منبرها و در سخنرانی‌های خود، هر موضوع و سخنی را به بحث شیعه و سنی می‌کشانند و همواره به بیان مسائل اختلافی میان مسلمانان می‌پردازند.

همچنین در سال‌های اخیر، این جریان از یک‌سو با عنوان بیان عقاید شیعه و افشاگری، توهین‌های بی‌سابقه‌ای را آشکارا به عقاید اهل‌سنت انجام داده و از سوی دیگر، معناهای نادرست و نامقبولی را از وحدت اسلامی در میان مسلمانان القا کرده است، تا بدین‌ وسیله اعتراضات و جبهه‌ گیری‌هایی را در مقابل آن به وجود آورد.

معمولاً این جریان برای حمله به «وحدت اسلامی» آن را به معنای دست‌ کشیدن شیعه از عقاید مذهبی خود و پذیرش اعتقادات اهل‌سنت تفسیر می‌کند؛ در حالی که روش و موضع علمای بزرگ شیعه در طول تاریخ، کاملاً برخلاف این رفتار جاهلانه بوده است. در تاریخ معاصر اگر مجاهدت‌های «آیت‌الله‌العظمی بروجردی»، در جهت تعامل با عالمان جهان اسلام و خصوصاً شیوخ الأزهر مصر در پیش از انقلاب نبود، امروز سوء تفاهمات و حجاب‌ها میان شیعه و اهل‌سنت، به‌مراتب بیش از این بود؛ چنانکه تلاش‌ها و اقدامات بی‌دریغ این عالم بزرگ شیعه، در جهت تقریب مذاهب اسلامی که با ارتباط مستمر ایشان با «شیخ محمود شلتوت»، رئیس دانشگاه الازهر مصر، صورت گرفت، به صدور فتوایی تاریخی از شلتوت انجامید.

در این فتوا بسیاری از توطئه‌های طرح‌ریزی دشمنان را به‌منظور فرقه‌ای نشان‌دادن مسلمانان، از میان رفت و عمل به فقه جعفری جایز شمرده شد و از آن به‌عنوان مذهبی اسلامی در کنار مذاهب اهل سنت یاد شد. در قسمتی از فتوا آمده است: «مذهب جعفری، معروف به مذهب شیعه دوازده‌امامی، مذهبی است که شرعاً می‌توان متعبد و عامل به آن بود و مثل مذاهب اهل‌سنت سزاوار است مسلمانان آن را بشناسند و از تعصب ناحق نسبت به مذاهب خاص، خود را رها سازند».[1]

امام خمینی رحمةالله‌علیه که خود نیز از عالمان معتقد به وحدت و اتحاد میان مسلمانان بود، در خصوص اختلاف‌ انگیزی کشورهای استعمارگر هشدار دادند و فرمودند: «دولت‌های استعمارطلب، دولت‌هایی که می‌خواهند ذخایر مسلمانان را ببرند، با وسیله‌های مختلف با نیرنگ‌های متعدد، برخی از افراد و چهره‌های شاخص دول اسلامی را اغفال می‌کنند؛ گاهی به اسم شیعه و سنی اختلاف ایجاد می‌کنند و همچنین بین طوایف مسلمین به اسم اسلام و به اسم مذهب چیزهایی پخش می‌کنند، تبلیغاتی می‌کنند که طوایف مسلمین به جان هم بیفتند و با هم اختلاف شیعه و سنی پیدا بکنند».[2]

امروزه باید تمامی علما و چهره‌های شاخص اسلامی برای این امر مهم تلاش کنند؛ زیرا کمترین ثمره این اتحاد، زندگی مسالمت‌ آمیز مذاهب مختلف در کنار یکدیگر است که موجب آرامش در زندگی می‌شود و به بیگانگان و بدخواهان امت اجازه نمی‌‎دهد تا با تفرقه‌ افکنی و سوءاستفاده از اختلافات، به  تاراج منابع مادی و معنوی و تراث فرهنگی یک امت بپردازد.

پی‌نوشت:
[1]. بی‌آزار شيرازی، عبدالکريم، همبستگی مذاهب اسلامی، ص343، تهران، اميرکبير «انَّ مذْهب الْجعفَرِیه المعروف بمذْهبِ الشّیعۀِ الإمامیۀِ الاثْنَی عشَرِیۀ مذْهب یجوز التَّعبد بِه شَرْعاً کَسائر المذَاهب اهل السنه فینبغی للمسلین ان یعرفوا ذلک و یتَخَلَّصوا منَ العصبِیۀِ بِغَیرِ الحق لمذَاهبٍ معینه ...»
[2]. موسوی خمينی، روح‌الله، صحيفه نور، ج1، ص87.