پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تبری به معنای بیزاری جستن قلبی و درونی از دشمنان خدا و اولیاء او و کناره گرفتن از رفتار و مشی آن‌ها در عمل است؛ اما جریان افراطی تشیع لندنی در این موضوع، دچار انحراف، کج فهمی و بزرگ‌نمایی شده است و این تفسیر غلط از تبری، باعث شده تا مبلغین جریان تشیع انگلیسی، تنها به بیان مسائل اختلاف برانگیز بپردازند. این جریان افراطی با این اقدام، نه تنها به اصل تبری ظلم و در آن انحراف ایجاد کرده است، بلکه دشمن اصلی دین را نیز اشتباه گرفته و جهت ترویج افکار انحرافی، دست به دامن دشمنان اسلام شده و دست رد به کمک‌های فراوان آن‌ها نیز نمی‌زند و دشمنان اسلام را دشمن به حساب نمی‌آورد.[1]

این جریان، آمریکا و اسرائیل غاصب را به رسمیت می‌شناسد و زیر سایه انگلیس تفرقه افکن، شبکه‌های ماهواره‌ای مدافع تشیع با قرائت انگلیسی را راه‌اندازی کرده و چشم بر جنایات دشمن اصلی تشیع  بسته و دشمن اصلی تشیع را برادران مسلمانی می‌خواند که مذهبی متفاوت با شیعیان دارند[2]؛ با دقت در محتوا و برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای وابسته به این جریان، توهین‌های روزانه آن‌ها به مقدسات اهل تسنن هویدا است. برخی از این شبکه‌ها توهین به عایشه، یکی از همسران رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از واجبات شرعی شیعه معرفی می‌کنند[3] و شخص روحانی نمایی که به تعبیر سید مقاومت، سید حسن نصر الله، وی از بزرگان شیعه نیست، جوانان شیعه را تحریک به ناسزاگویی می‌کند و در اهانت و ناسزاگویی به مقدسات اهل سنت، گوی سبقت را از دیگر شبکه‌های افراطی ربوده و از لندن آتش افروزی کرده و شیعه را فحاش و خشن ترسیم می‌کند.

این جریان افراطی، در ظاهر مقابله با وهابیت را هدف خود معرفی می‌کند، اما غالباً به همه اهل تسنن به بهانه مواجهه با وهابیت، لعن و توهین می‌کند؛ لعن از دیدگاه این جریان افراطی، همان بیان نسبت‌های زشتی است که مخالفین را با آن تحریک به مقابله به مثل می‌کنند؛ این در حالی است که امام صادق (علیه‌السلام) به شیعیان سفارش می‌کنند: «با اهل سنت به خوبی رفتار کنید. معاشرت شما با آنان به قدری پسندیده باشد که شما را به عنوان پیش‌نماز و مؤذن بپذیرند و با دیدن شیعیان و خوبی‌هایشان به ستایش از امامان (علیهم‌السلام) بپردازند.»[4]

البته این نکته را باید بیان داشت که هرچند بیزاری جستن از دشمنان حق، امری واجب و دارای اهمیت است، اما در شیوه ابراز آن نباید خدای ناکرده دهان به فحاشی باز کرد و به مقدسات دیگران توهین کرد.
از این رو قرآن کریم ما را از روش سبّ کردن باز داشته است. خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم به مسلمانان دستور می‌دهد، به مقدسات کسانی‌که دارای انحراف بزرگی هم‌چون شرک شده‌اند توهین نکنید، چه رسد به فرقه‌ها و مذهب‌هایی از اسلام که همگی دارای یک پیامبر و برخی مشترکات هستند. در سوره انعام این‌چنین از ناسزا گفتن به عقاید مشرکان نهی می‌شود: «وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذَلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ [انعام/108] و (شما مؤمنان) به آن‌چه مشرکان غیر از خدا می‌خوانند، دشنام ندهید تا مبادا آن‌ها از روی ظلم و جهالت، خدا را دشنام دهند. این‌چنین ما عمل هر قومی را در نظرشان زینت داده‌ایم، سپس بازگشت آن‌ها به سوی پروردگارشان است و خدا آنان را به کردارشان آگاه می‌گرداند.»

پی‌نوشت:
[1]. افضلی، محمد علی و مومنی ها، محمد علی، غلو و افراط گرایی در جریان شیعه انگلیسی، ص170.
[2]. همان، ص171.
[3]. همان، ص171.
[4]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج1، ص383.