پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از موضوعاتی که در میان ادیان الهی و غیر الهی و به صورت مشترک بیان شده، اصل اساسی منجی در آخرالزمان است. گذشتگان و پیشینیان در کتاب‌ها و اعتقادات خود به ظهور مصلح جهانی اشاره کرده و آرزوی ظهور آن را دل خود داشته‌اند؛ اما قطعاً بر اساس مستندات اسلامی و روایاتی که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) بیان شده، موضوع مصلح جهانی و ظهور موفورالسرور امام عصر (عجل‌‎الله‌فرجه‌الشریف) از مسلمات دین مبین اسلام است.

با بررسی روایات معتبر اسلامی مشخص می‌شود که مهدی موعود (عجل‌‎الله‌فرجه‌) و قیام جهانی او، امیدآفرین روزگار رهایی از ظلم‌ها و تبعیض‌ها است. زیرا امام عصر (عجل‌‎الله‌فرجه) با ظهور و تشکیل دولت کریمه‌اش سبب می‌شود تا انسان‌ها از شرایط نامطلوبی که صورت گرفته، رهایی یابند.

بر همین اساس، سایر فرقه‌ها و مذاهب اسلامی بر این باور و اعتقادند كه در آخرالزمان، هنگامی‌که ظلم و ستم همه‌جا را فرا می‌گیرد و دریا‌ها و خشکی‌ها نیز مملو از ظلم ستمگران می‌شود، مردی امیدآفرین از نسل امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا (عليهماالسلام) ظهور می‌کند و عدالت را ميان جهانيان می‌گستراند. او کسی است که پناه دل خسته‌دلان و مظلومان است و ذکر و یادش، امیدآفرین روزهای سخت روزگار است.

پیامبر خاتم (صلی‌الله‌عليه‌وآله) دراین باره می‌فرمایند: «وَ قَالَ ص‌ لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَبْعَثَ فِيهِ رَجُلًا مِنْ وُلْدِي يُوَاطِئُ اسْمُهُ اسْمِي يَمْلَأُهَا عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً.[1] اگر از عمر دنیا یک روز باقی مانده باشد، خداوند آن روز را طولانی می‌کند تا مردی از فرزندان مرا مبعوث کند که نام او، همانند نام من است و زمین را پر از عدل و قسط می‌کند، همان‌گونه که پر از ظلم شده بود.»

در انتها باید گفت، مهدویت و مسئله ظهور منجی آخرالزمان تنها منحصر به مذهب شیعه نیست و سایر مذاهب اسلامی نیز به آن معتقدند و حتی سایر ادیان الهی و غیر الهی هم به انتظار منجی موعود هستند و بنا بر احادیث معتبری که از سوی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه معصومین (علیهم‌السلام) بیان شده، منجی آخرالزمان همان امام عصر (عجل‌‎الله‌فرجه) است که جهان را از ظلم، رهایی بخشیده و امیدبخش روزهای روشن است.

پی‌نوشت:
[1]. محمد بن احمد فتال نیشابوری، روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج2، ص261، قم، رضی، چاپ اول، 1375ش.

محمدجواد مهریار