به نام خداوند بخشنده مهربان

این عهدی است که محمد بن عبدالله، فرستاده خدا، برای تمام مسیحیان نوشته است.

این نامه ای است که آن را محمد بن عبدالله، برای همه مردم نوشته است، تا آنان را بشارت دهد و انذار کند…

تا برای مردم بر خدا بعد از نبی حجتی نباشد، و خداوند عزیز و حکیم است.

این نامه را نوشت برای اهل ملت او، و برای هر کس که در مشرق یا مغرب زمین، مسیحی است، دور باشد یا نزدیک، عرب فصیح باشد یا عجم، شناخته شده باشد یا ناشناخته.

این نامه عهدی است برای آنان، و هر کس عهدِ در آن را بشکند و با آن مخالفت کند و از آنچه امر شده تعدی کند، همانا عهد خدا را شکسته و میثاق خدا را نقض کرده و دین خدا را مسخره کرده و او مستوجب لعنت است، چه از حاکمان باشد یا مسلمانان مومن…

برای مسیحیان است، آنچه برای من، نزدیکان من، ملت من و طرفداران من است.

مثل این است که آنان رعیت و اهل ذمّه من هستند. ما هرگونه اذیت کردن آنان را منع می کنیم…

هیچ اسقفی لازم نیست اسقفیت خود را تغییر دهد. هیچ راهبی لازم نیست که از راهبیت خود دست کشد.

هر کس در صومعه هست، بماند. هر کس در گردش است، بگردد.

هیچ بنایی از کلیساها و محل تجارت آنان نباید خراب شود، و هیچ چیز از مال کلیساها نباید در بنای مسجد و منازل مسلمانان وارد شود.

هر کس این کار را بکند، عهد خدا را شکسته و با رسول او مخالفت ورزیده است.

بر راهبان و اسقفان، نه جزیه است نه غرامت، و من ذمّه آنان را در هر جا که باشند، حفظ می کنم، در خشکی یا بیابان، در شرق یا غرب، در جنوب یا شمال، آنان در ذمّه و میثاق من هستند و از هر بدی در امان اند. و همچنین هر کس که در کوه ها یا مواضع مبارک، عبادت می کند، این گونه است و از محصول زراعتشان خراج و زکات نگیرید…

با آنان مگر به چیز خوب مجادله نکنید…

هر کس با عهد خدا مخالفت ورزد و بر خلاف آن عمل کند، میثاق خدا را مخالفت کرده، و با رسول خدا مخالفت ورزیده است…

کسی تا دنیا زنده است نباید به این عهد مخالفت ورزد تا دنیا به آخر برسد.

متن بسیار جالبی که دیدید، عهد نامه ایست که در سوم محرم سال دوم هجری، در مسجد النبی، محمد رسول الله، به علی بن ابیطالب دیکته کرده است و پیامبر اسلام، آن را مهر کردند. اصحابی مثل ابوبکر بن ابی قحافه، عمر بن خطاب، عثمان بن عفان، ابوالدرداء، ابوهریره، عبدالله بن مسعود، عباس بن عبدالمطلب، زبیر بن عوام، طلحه بن عبدالله، سعد بن معاذ، سعد بن عباده، ثابت بن نفیس و زید بن ثابت شاهد بودند که پیامبر(ص) مفاد این پیمان نامه را بیان فرمودند و علی بن ابیطالب(ع)  هم آن را نوشتند.

نسخه اصلی این عهد نامه قرنها در صومعه سنت کاترین در کوه سینا نگهداری می شد. در سال ۱۵۱۷ و در طی فتح مصر توسط سلطان سلیم عثمانی، نسخه اصلی آن، مفقود شده است.

نسخه اصلی توسط سربازان عثمانی از صومعه ربوده و به قصر سلطان سلیم در قسطنطنیه برده شد. اما کپی هایی از نسخه اصل در این صومعه محفوظ مانده است و شاهان و قضات مسلمان بسیاری در طول تاریخ آن را ملاحظه کرده و اصالت ان را تایید کرده اند.

لازم به ذکر است که این عهد نامه در همان صومعه ای حفظ شده بوده است، که یکی از نفیس ترین و قدیمی ترین نسخ کتاب مقدس، معروف به نسخه سینائیه در آن کشف شده است.

همچنین بخش‌هایی از این عهدنامه در تاریخ طبری جلد ۵ صفحه ۲۴۰۶ تحت عنوان عهد نامه با مسیحیان سینا آمده است.(نقل از مقاله تعامل جامعه اسلامی با شهروندان غیر مسلمان، رحیم لطیفی، مهدی عزیزان، حبیب حیدری، مجله کلام اسلامی، بهار ۱۳۸۲، شماره ۴۵)

این پیمان که در سال دوم هجرت و پس از تثبیت حکومت پیامبر اسلام در مدینه ابلاغ شده است، بهترین گواه بر روحیه صلح طلبی و سیره مبتنی بر گفت و گوی آن حضرت است که شاید بتوان آن را شاهکار دفاع از حقوق اقلیت های دینی، دانست.