پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انسان بصورت غریزی از خیلی مسائل می ترسد و همین حس ترس به او کمک می کند تا در زندگی از آسیب های مالی و حتی جانی خود را حفظ کند؛ مثلاً وقتی کسی برای گردش وارد یک جنگلی می شود و از پشت بوته ها صدای شکستن شاخه می آید، احتمال می دهد که یک جانور وحشی باشد و حس بدی به او دست می دهد و از ترس، سریع آن محل را ترک می کند؛ میل ترس و حس منفی یک میل طبیعی و با کارکرد صحیح می باشد.

اما متاسفانه بعضی افراد با تبلیغ مثبت اندیشی افراطی و نفی تفکر منفی سعی می کنند سرشت طبیعی انسان را تغییر دهند. مروجین مثبت اندیشی مدعی هستند انسان به هرچه بیاندیشد همان چیز برایش در عالم خارج محقق خواهد شد؛ پس با ارائه تکنیک های تغییر ذهن و تمرین های مثبت اندیشی و تلقین، تفکر منفی را از ساحت زندگی حذف می کنند و حیطه فکر را در امور مثبت متمرکز می کنند؛ غافل از اینکه هر میل و جنبه ذهنی و روانی بشر، کارکرد منحصر به فرد خود را دارد؛ تغییر یا حذف یک جنبه از شاخصه های فردی انسان، باعث به هم خوردن نظم وجودی می شود و انسان آسیب می بیند.

مثلاً کسی که امتحان کنکور دانشگاه دارد ترس از عدم قبولی و بی اثر شدن زحماتش، حس منفی در او ایجاد می شود و با تصور اینکه در صورت عدم قبولی در رشته دلخواه مسیر زندگی اش دچار چه تغییری می شود دچار استرس می شود و این استرس انرژی زیادی برای فعالیت و تلاش در او ایجاد می کند و در نتیجه احتمال موفقیت در کنکور برای او بیشتر می شود.(1)

اما کسی که مثبت اندیشیِ کاذب دارد چون یک دستیابی ذهنی به هدف پیدا می کند و از لحاظ ذهنی، نتیجه کنکور متناسب میلش محقق شده است، یک اعتماد به نفس کاذب برایش محقق می شود، لذا باعث کاهش انرژی برای فعالیت می شود، تلاش کافی صورت نمی گیرد و احتمال قبولی در امتحان کنکور برایش کم می شود. لذا مثبت اندیشی افراطی مانع رسیدن به اهداف است.

کسی که به امور منفی فکر می کند و آن را تجسم می کند نقاط آسیب و نقص را شناسایی کرده و با تلاش بیشتر سعی در غلبه بر آن دارد. اما مثبت اندیش صِرف، نیاز به کشف نواقص و تلاش برای رفع آن نمی بیند، چون باور دارد که موفق می شود و این اعتماد به نفس کاذب به خاطر این است که در بحث قانون جذب تاکید شده است که فقط به امور مثبت بیاندیشید و باور قلبی داشته باشید که موفق خواهید شد.

مثبت اندیشی در قانون جذب معمولاً نه تنها باعث نرسیدن به هدف می شود بلکه  لذت مثبت اندیشی و حس رضایت مندی فرد که بخاطر دستیابی ذهنی به هدف در او ایجاد شده است، بعد از مدتی از بین می رود. چون با واقعیت بیرونی مواجه شده است و فانتزی های ذهنی، دیگر او را اقناع نمی کند و اینجاست که دچار افسردگی و مشکلات روحی می شود. این مشکلات، به غیر از آسیب های دیگری مثل شکست های مالی و ارتباطی و... می باشد. پس مثبت اندیشی و منفی نگری هر یک کارکرد متناسب به خود را دارد و نباید به هر علتی یک بخش را حذف کنیم. 

پی‌نوشت:

(1). استرس و اضطراب بصورت متعادل برای زیست انسان نیاز است و یکی از احساسات و عواطف طبیعی انسان است؛ آنچه صحیح نیست استرس زیاد و افراطی است.