پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بیان عالم اهل سنت: در آغاز سخن می گویم، علمای شیعه از لحاظ پیدایش زمانی قدیمی‌تر از علمای اهل سنت هستند. آنچه نزد علمای شیعه وجود دارد و در تألیفات و سخنانشان درباره تمام اعتقادات اسلامی ثابت است، این است که بر آنها واجب است که به دلیل متمسک شوند و به کلام سرور جهانیان حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) متمسک شوند یا به سخن معصوم بعد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که در کلامش بگوید: از پدرم از جدم از ... از امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ... تا آخر سند و این سند نزد آنها سلسه ذهبیه (زنجیره طلایی) نامیده می‌شود.

یعنی کلام از خودشان نیست و پیش از اینکه به تفصیل به آنچه که علمای شیعه به آن باور دارند، بپردازم یا درباره اینکه علما و پژوهشگران اهل سنت چه گفته‌اند توضیح دهم، به جنابعالی و بینندگان عزیر می‌گویم:
«برای شیعه در مورد بشارت به ظهور، اعتقاد و دیدگاهی از پیش خودشان نیست، بلکه شیعه به چیزی اعتقاد دارد که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به آنها رسیده است. شیعه به بشارتی اعتقاد دارد که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده باشد.

شیعه اعتقاد به بشارتی ندارد که  ساخته و پرداخته خودشان باشد؛ بلکه آنها ناقل روایات و آنچه که از آنها فهمیده‌اند هستند. همینطور اهل سنت عقیده‌ای ندارند که به آن مشروعیت دهند و بشارتی ندارند که به اجتهاد خود آن را القا کنند، بلکه اعتقاد آنها چیزی است که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده باشد. همچنین بشارت، چیزی است که از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) با دلیل متواتر و قطعی نقل شده باشد.

پس کسی که اینطور وانمود می‌کند که برای شیعه یک مهدی (عجل‌الله‌فرجه) و برای اهل سنت مهدی دیگری است، این شخص در واقع دارد درباره این اندیشه و باور اختلاف ایجاد می‌کند؛ در حالی که انتظار می‌رود و لازم است که امت اسلامی در مورد این منصب الهی اتفاق نظر پیدا کنند.»