در عرفان اسلامی تعالی با توجه به دو بعد جسمانی و روحانی انسان حاصل می‌شود. یعنی یک عارف اصیل، برای رسیدن به تعالی روحی هرگز به جسم خود آسیب وارد نمی‌کند. در حالی که در معنویت‌ های نوظهور، با تعطیل کردن عقل به انسان چنان تلقین می‌کنند که او می تواند با آسیب وارد کردن به جسم خود به تعالی روحی برسد.