پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ امام على (علیه‌السلام) فرمود: «شما را به خدا سوگند مى دهم! آیا شنیدید پیامبر خدا بفرماید: هرکه من مولاى اویم، پس على مولاى اوست؟»
همگى برخاستند و گفتند: به خدا، آرى! ولی انس بن مالک برنخاست. امام على (علیه السلام) فرمود: «چه چیز تو را از برخاستن بازداشت؟»
گفت: اى امیر مؤمنان! پیر و فراموشکار شده‌ام!

امام على (علیه‌السلام) فرمود: «خدایا! اگر دروغ مى گوید، بر او بلایى نیکو نازل کن.»
آن مرد نمرد تا آنکه پیسى گرفت و سفیدى در بین دو چشمش دیده می‌شد که دستار (عمامه) هم آن را نمى‌پوشاند.
ابن قتیبه درباره اَنَس بن مالک می‌نویسد: صورتش پیسى داشت و مردم می‌گفتند که على (علیه‌السلام) از او درباره گفته پیامبر: «خدایا! دوستدارش را دوست و دشمنش را دشمن بدار» پرسید و او گفت: سالخورده شده‌ام و از یاد برده‌ام.
على (علیه السلام) فرمود: «اگر دروغ مى‌گویى، خدا تو را به بلای پیسى مبتلا کند که دستار هم آن را نپوشانَد.»[1]

پی‌نوشت:
[1]. اصفهانی، أبونعيم، حلية الأولياء وطبقات الأصفياء، السعادة - بجوار محافظة مصر، 1394هـ - 1974م، ج5، ص26،« مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ»؟ فَقَامُوا كُلُّهُمْ فَقَالُوا: اللهُمَّ نَعَمْ، وَقَعَدَ رَجُلٌ، فَقَالَ: مَا مَنَعَكَ أَنْ تَقُومَ؟ قَالَ: يَا أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ، كَبِرْتُ وَنَسِيتُ، فَقَالَ: اللهُمَّ إِنْ كَانَ كَاذِبًا فَاضْرِبْهُ بِبَلَاءٍ حَسَنٍ، قَالَ: فَمَا مَاتَ حَتَّى رَأَيْنَا بَيْنَ عَيْنَيْهِ نُكْتَةً بَيْضَاءَ لَا تُوَارِيهَا الْعِمَامَةُ.»