پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که از سوی وهابیون مطرح شده، عزاداری اهل جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) است. آنان مدعی شده اند در منابع روایی شیعیان و به طور خاص کتب اربعه شیعه به گریه اهل جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) اشاره شده و روایاتی در این زمینه بیان شده است که نشان از خرافات موجود در اعتقادات شیعه است. مفتیان وهابی در ادامه با استناد به آیه‌ای از قرآن کریم، تبعیت اهل جهنم از بزرگان و پیشوایان خود را علت خلود در آتش معرفی می‌کنند؛ زیرا قرآن کریم از زبان اهل دوزخ می‌فرماید: «وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا [احزاب/67] و می‌گویند: پروردگارا! همانا ما از فرمانروایان و بزرگانمان اطاعت کردیم، در نتیجه گمراهمان کردند.»
وهابیون بعد از بیان این آیه مدعی شده‌اند شیعیان نیز به دلیل تبعیت از علمای خود و بر اساس آیه شریفه، خلود در آتش جهنم خواهند داشت. درحقیقت وهابیون با بیان گوشه‌ای از زیارتنامه اربعین، به انکار گریه آسمان و زمین برای امام حسین (علیه‌السلام) و همچنین به انکار گریه اهل جهنم پرداخته‌اند و چنین اتفاقی را محال برشمرده‌اند.

در پاسخ به این شبهه باید گفت:
آنچه مشخص است انسانها در هنگام فرا رسیدن مرگ، از واقعیت و حقیقت دین و اوامر خداوند متعال آگاهی کامل پیدا می‌کنند. قرآن کریم در آیات نورانی خود به درخواست کافران و گناهکاران از پروردگار برای بازگشت به دنیا و انجام دادن اعمال صالح اشاره می کند و می‌فرماید: «حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ * لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ [مؤمنون/99و100] تا آنگاه كه مرگ يكى از ايشان [کافران] فرا رسد، مى‌گويد: پروردگارا، مرا بازگردان! شايد من در آنچه وانهاده‌ام كار نيكى انجام دهم. چنين نیست! اين سخنى است كه او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد.»

این آیه دلالت بر آن دارد که کفار و گنهکاران برای جبران گناهانشان تقاضای بازگشت به دنیا را دارند و علت چنین درخواستی را انجام دادن اعمال صالح و اطاعت اوامر الهی برشمرده‌اند. قرآن کریم به تبعیت اهل جهنم از بزرگان خود نیز اشاره کرده است و به نقل از کفار می‌فرماید: «وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا [احزاب/67] و می‌گویند: پروردگارا! همانا ما از فرمانروایان و بزرگانمان اطاعت کردیم، در نتیجه گمراهمان کردند.»
جالب آنجاست که در آیه قبل از این آیه شریفه، علت جهنمی شدن آنان را عدم تبعیت از خدا و رسولش می‌دانند. قرآن می‌فرماید :«يَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ يَقُولُونَ يَالَيْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولَا [احزاب/66] روزى كه صورتهايشان را در آتش بگردانند، مى‌گويند: اى كاش خدا و رسول را اطاعت كرده بوديم.»

با بیان این آیات نورانی باید گفت، گریه اهل جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) به دلیل علم و آگاهی آنان به واقعیت و حقیقت مقام اهل بیت رسالت (علیهم‌السلام) است؛ چرا که بر اساس آیه 66 سوره مبارکه احزاب، این گریه به جهت وقوع ظلمی بوده که از سوی آنان در حق اولیاء الهی از جمله وجود مقدس امام حسین (علیه‌السلام) رخ داده و آنان در برزخ از گناه خود و آثار آن آگاهی کامل یافته‌اند و گرفتاری آنان در عذاب الیم، سبب گریه آنان شده است. همانگونه که بیان شد، قرآن کریم عدم تبعیت از رسولان الهی را عامل گرداندن صورتهایشان در آتش خشم الهی می‌داند و اهالی جهنم از یاری نرساندن به اولیاء الهی گریان هستند و مصائب امام حسین (علیه‌السلام) بالاترین نوع مصائب و بلاهایی است که از سوی کفار و دشمنان خدا تاکنون به وقوع پیوسته است.

هر چند شاید بتوان گفت امید به شفاعت امام حسین (علیه‌السلام) و نمود آن در گریه و اشک برای آن حضرت، در بعضی از گنهکارانی که در آتش جهنم بوده‌اند، امکان دارد و آنان در آتش دوزخ با امید به شفاعت حضرت سید الشهداء (علیه‌السلام) و با اطلاع از آن مصیبت عظمی به عزاداری و گریه پرداخته‌اند تا شاید شفاعت الهی شامل حالشان گردد.
در نتیجه گریه اهل جهنم یا به دلیل هویدا شدن ماهیت کارها و اعمال آنان بوده که جزای ظلمهایشان برای آنان مکشوف شده و یا به دلیل امید به شفاعت خدای رحمان است.

محمدجواد مهریار