پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حدیث لوح حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) از احادیث مشهوری است که در کتب روایی با بیانات مختلف آمده است. فرقه احمدالحسن از این حدیث، استفاده های متعدد می کنند که در مطالب قبلی بررسی شد.[1] اما موضوعی که در اینجا به آن خواهیم پرداخت عبارت «سرّ الهی» در حدیث لوح حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) می باشد. آیا طبق قول فرقه احمدالحسن بصری، این عبارت اشاره به مهدیین دارد و کاشف از این است که احمد آن سّر است و با آمدنش حقیقت کشف شد؟

بررسی و نقد:

باید گفت؛ احمد اسماعیل‌ بصری چون هیچ نص الهی مبنی بر معرفی خود و مهدیینِ مورد ادعای خود ندارد، برای جبران این کمبود، از وجود خود به عنوان یک «سِر» یاد می‌کند! در این روایت، امامت 12 گانه پس از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مطرح است و در هیچ یک از نسخ ذکر شده در کتاب ها حرفی از ۲۴ امام که مقصود احمد بصری می باشد نبوده و همواره امامت ائمه دوازده گانه مطرح بوده است.

در روایات دیگر نیز مسئله سرّ در زمان ائمه اثنی عشر از باب تقیه و برای حفظ جان شیعیان و جان امام، ایشان تصریح می کنند که امامت ما سرّ مکنون خداوندی است، برای هرکسی و هرجایی آن را مطرح نکنید. فلذا سرّ در این روایت، همانطور که از ظاهر روایت هم بر می آید و درباره آن سخن شده، خود ائمه ی اثنی عشر (علیهم السلام) هستند نه احمد بصری یا مهدیین مورد ادعای ایشان!

شاید فرقه احمدالحسن برای دفع این جواب بگویند، آیا سرّ الهی بودن امامت ۱۲ امام با وصیت ظاهره یعنی وصیت آشکاری که امام قبل، امام بعد را معرفی می کند، تضاد ندارد؟

جواب: خیر؛ زیرا که وصیت ظاهره به مردم یعنی وصیتی که برای مردم همان زمان آشکار باشد که آن هم با شناخت مصداق عینی صاحب وصیت محقق می شود، نه با شناخت نام و اسامی امام بعد که مدعیان زیادی دارد. اما صادق(علیه‌السلام) فرمودند: «سه چیز است که در کسی جمع نمی شود الا اینکه صاحب این امر است: ... و اینکه صاحب وصیت ظاهره باشد؛ وصیتی که وقتی به مدینه بیایی درباره آن از عموم مردم و بچه ها بپرسی که فلانی به چه کسی وصیت کرده؟ بگویند به فلانی پسر فلانی».[2]

پس منظور از سرّ در این روایت، همان امامان 12 گانه برای حفظ جان امام و شیعیان است. تحدی می‌کنیم که احمد اسماعیل بصری و اتباعش، تنها یک حدیث بیاورند که در آن اهل بیت (علیهم‌السلام) از مهدیین تعبیر به "سِرّ" نمایند.

پی‌نوشت:

[1]. «حدیث لوح نیز به کمکشان نمی آید»
[2]. الکافی، کلینی، ج1، ص284، ح2.