پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از دلایلی که مفتیان وهابی برای مشرک خواندن شیعیان به آن استناد می‌ کنند، توسل پیروان اهل بیت (علیهم‌السلام) به حضرات ائمه‌ معصومین (سلام‌الله‌علیهم) است. آنان معتقدند شیعیان، هر چند با اظهار کلمه «لااله‌الا‌الله» که شعار مسلمانان است، ابتدا در اسلام وارد شده، اما به دلیل آنکه «یا علی» و «یا حسین» بر زبان خود جاری می‌کنند، از دایره اسلام خارج شده و مشرک می‌گردند.
جالب آنجاست که در منابع اهل سنت به طرق گوناگون و با راویانی که توثیق آنان محرز است، از استغاثه عبدالله بن عمر بن خطاب به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از شهادت ایشان یاد کرده‌اند. لذا از آنجایی که وهابیون معتقد به تبعیت از سلف صالح هستند و دینشان را از اصحاب گرفته‌اند، بنا بر روایت مذکور، استغاثه و توسل به غائب باید جایز باشد.

ابن عساکر و مزی و ابن سعد و بعضی از بزرگان روایی اهل سنت، در کتب خود، استغاثه عبدالله بن عمر را بیان کرده‌ اند. همچنین دینوری در کتابش می‌ نویسد: «از هیثم بن حنش نقل شده است که با عبدالله بن عمر از راهی می‌ گذشتیم که پای او گرفت (فلج شد) و بر زمین نشست، شخصی به او گفت: محبوب‌ترین فرد نزد خود را بخوان (تا به فریادت برسد). او نیز گفت: یا محمد! سپس ایستاد، انگار که از بند آزاد شده باشد.»[1]
بر اساس این روایت و اعتقاد وهابیت باید گفت، اگر استغاثه دلیل بر شرک است، عبدالله بن عمر نیز مشرک بوده است.

پی‌نوشت:
[1]. دینوری، عمل الیوم واللیلة، ج1، ص142، دار القبلة للثقافة الاسلامیة ومؤسسة علوم القرآن - جدة/ بیروت. «حدثنا محمد بن خالد ...  فقام فکانما نشط من عقال.»

محمدجواد مهریار