در سیره‌ی اهل‌بیت (علیه‌السلام) به وفور مشاهده می‌شود که آیاتی از قرآن را به خاطر خواصی که دارند، آن‌ها را جدا کرده‌اند. نقش نگین انگشتر امام حسین (علیه‌السلام) «إِنَ‏ اللَّهَ‏ بالِغُ‏ أَمْرِه‏» و بخشی از آیه زیر بوده است؛[1] «وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لاَ یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدْراً. [الطلاق‏/3] و از جايى كه حسابش را نمى‌كند به او روزى مى‌رساند و هر كس بر خدا اعتماد كند او براى وى بس است‏ خدا فرمانش را به انجام‏ می‌رساند. به راستى خدا براى هر چيزى اندازه‏‌اى مقرر كرده است.» و نقش نگین انگشتر امام حسن مجتبی (علیه السلام) «الْعِزَّهَ لِلَّهِ» و بخشی از آیه زیر بوده است؛[2] «وَ لاَ یَحْزُنْکَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّهَ لِلَّهِ جَمِیعاً هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ. [یونس/۶۵] سخن آن‌ها تو را غمگین نسازد! تمام عزّت (و قدرت)، از آن خداست؛ و او شنوا و داناست!»

پی‌نوشت:
[1]. عیون أخبار الرضا، شیخ صدوق، نشر صدوق، تهران، ج ۲، ص ۵۶.
[2]. کافی، شیخ کلینی، انتشارات علمیه اسلامیه، تهران، ج ۶، ص ۴۷۴.