پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در يكى از شبكه‌هاى وهابى شنيديم كه مى‌گفت: شيعيان معتقد هستند كه تربت امام حسين (عليه‌السلام) براى هر دردى شفا است. اگر واقعا چنين است، چرا شما به پزشك مراجعه مى‌كنيد؟ چرا آيت‌الله سيستانى براى مداواى بيمارى خود به كشورهاى اروپايى رفت؟ چرا بيمارستان‌ها و درمانگاه‌هاى خود را تعطيل نمى‌كنيد.
متأسفانه اين كارشناس وهابى، فرق دوا و شفا را تشخيص نداده است، در غير اين صورت چنين اشتباهى را مرتكب نمى‌شد.
ترديدى نيست كه «شفا» به دست خداوند است، و اين خداوند است كه در برخى از چيزها شفا قرار داده است؛ از جمله در قرآن، عسل و …، و از جمله در خاك كربلا. 
در کتب معتبر اهل سنت مانند صحیح بخاری هم بیان شده که خاک مدینه و آب دهان بعضی از ما، شفاست و بال مگس شفاست و آب قارچ شفاست، سیاه دانه شفاست، حجامت شفاست، عود هندی شفاست.
هم‌چنین در کتب دیگر اهل سنت آمده است که خاک قبر ابن تیمیه شفا است و خاک قبر امام بخاری شفا است.  پس اگر شفا در این‌ها است چرا در خاک کربلا نباشد؟ اگر شفا به اذن خداوند است در خاک کربلا هم این‌چنین است. 
خلاصه اين‌كه شفا يافتن، يعنى بهبودى از بيمارى؛ حال گاهى بهبودى به وسيله مداوا و معالجه با دوا است و گاهى بدون مداوا و به وسيله معجزه و … است.

پی‌نوشت:
بخاری، صحيح بخاری، ج5، ص2168، تحقيق د. مصطفی ديب البغا، دار ابن كثير، اليمامة – بيروت، چاپ سوم، 1407 – 1987.
«اگر خاک کربلا شفا می‌دهد، چرا امام خمینی (رحمه‌الله‌علیه) درهنگام بیماری از آن نخورد؟»