یکی از اشکالاتی که معمولاً توسط مسیحیان به اسلام وارد می‌شود در مورد انتقام‌جویی خدا در قرآن است. این عده همیشه تکرار می‌کنند که در قرآن خدای اسلام انتقام جو است و هیچ ارتباطی با محبت و عشق ندارد. نادرست بودن این ادعا بر کسانی که اندکی آشنایی با قرآن داشته باشند، پوشیده نیست؛ در کنار آیاتی که انتقام‌جویی خدا را مطرح می‌کنند که آن هم در مورد ستمکاران (ابراهیم: 47) آیاتی که از رحمت خدا سخن می‌گویند هم وجود دارد: «إِنَّ اللهَ کانَ بِکُمْ رَحیماً [نساء، آیه 29] خداوند نسبت به شما مهربان است.» و «...إِنَّ اللهَ بِالنّاسِ لَرَؤُفٌ رَحیمٌ [بقره، آیه 143] خداوند، نسبت به مردم، رئوف و مهربان است.»
اما جای تاسف آنجاست که این ادعاها از طرف کسانی مطرح می‌شود که خود خدایی دارند که به خاطر یک دروغ کوچک جان انسان‌ها را می‌گیرد! در اعمال رسولان باب 5 شاهدیم که زوجی خانه‌ی خود را به فروش می‌رسانند و همه‌ی مبلغ آن را به پطرس حواری نمی‌دهند بلکه مقداری برای خود نگه می‌دارند و دروغی مرتکب می‌شوند، اما خدای مسیحیت به خاطر این دروغ جان آنها را از آنها می‌ستاند. به راستی اگر این ماجرا در قرآن مجید بود همین افراد چگونه برخورد می‌کردند؟