این مطلب را «ابن کثیر» در «البدایه و النهایه»[1] از «سیف بن عمر» نقل می‌کند که از جاعلان حدیث و دروغ‌گویان تاریخ است و به هیچ روی به روایت او نمی‌توان اعتنا کرد و همه نویسندگان علم رجال او را تضعیف کرده‌اند؛ سیف، واضع «احادیث منکَر» و به زندیق بودن متهم است. او از پیش خود اصحابی خیالی، مانند «عبدالله بن سبأ» را می‌ساخت و برای متهم کردن شیعیان، روایات آنان را به شیعه نسبت می‌داد.
«ابن حجر عسقلانی» در «تهذیب التهذیب»، او را «وضّاع حدیث» می‌خواند، احادیثش را «منکَر» می‌شمارد و وی را به زندیق بودن متهم می‌کند.[2] وی شخصیت «عبدالله بن سبأ» یهودی را ساخت تا شیعیان را بدنام کند.
«حلبی»، از برخی محققان نقل می‌کند که او به زندیق بودن و جعل حدیث متهم است.[3] «ذهبی» درباره او می‌نویسد: «از مجهولان مانند هشام بن عروه و عبیدالله بن عمرو و ... حدیث نقل می‌کرده است و برخی از مورخان او را متروک و به زندقه متهم دانسته و احادیث او را منکر شمرده‌اند.»
بنابراین، جریان رفتن عمر به بیت المقدس و جانشینی امام علی (علیه‌السلام) از سوی او بی‌اعتبار است و با آن نمی‌توان ثابت کرد که روابط دوستانه بین امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و عمر برقرار بوده است.

پی‌نوشت:

[1]. البدایه و النهایه، ج7 ص 64.
[2]. تهذیب التهذیب، ابن حجر، ج 4، ص5٠4؛ الاصابه، ج5، ص 242؛ سبل الهدی و الرشاد، ج 11، ص 142.
[3]. الکشف الحثیث عمن رمی بوضع الحدیث، صص204 و205.