انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) از حدود سال 1342 کلید خورد و مردم برای مبارزه با استبداد و حکومت ستم‌شاهی یک‌دل و یک‌صدا با هم متحد شدند و سرانجام در 22 بهمن 1357 پس از تقدیم هزاران شهید که در این راه نثار کردند، به پیروزی رسیدند. از این‌رو اهل سنت نیز مانند سایر مردم ایران، از حقوق اجتماعی یکسان برخوردار شدند و قانون اساسی بر این مبنا اصل دوازدهم خود را بدان اختصاص داد:
«دین رسمی ایران، اسلام و مذهب جعفری اثنی عشری است و این اصل الی الابد غیر قابل تغییر است و مذاهب دیگر اسلامی اعم از حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل هستند و پیروان این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه (ازدواج، طلاق، ارث و وصیت) و دعاوی مربوط به آن در دادگاه‌ها رسمیت دارند و در هر منطقه‌ای که پیروان هر یک از مذاهب اکثریت را داشته باشند، مقررات محلی در حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب خواهد بود، با حفظ حقوق پیرامون سایر مذاهب.»[1]
بر مبنای این اصل از قانون اساسی پیروان مذاهب اهل سنت در انقلاب اسلامی به رسمیت شناخته شده و می‌توانند امورات و احوال شخصیه خود را مطابق مذهب خود انجام دهند و در امر تعلیم و تربیت و حتی حدود اختیارات شوراها در مقررات محلی بر طبق پیروان مذاهب با توجه به حداکثر خواهد بود.
جمهوری اسلامی در ارائه حقوق اجتماعی و بهره بردن از امکانات کشور، بین مردم فرق نگذاشته و همه ایشان را از حقوق مساوی بهره‌مند کرده است.

پی‌نوشت:

[1]. اصل ۱۲ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران