پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وحید رأفتی (نویسنده‌ی بهائی) در کتاب خود، در راستای توجیه کپی‌برداری پیشوایان بهائی از آثار و اشعار دیگران، این اقدام را اولین‌بار در تاریخ ادیان الهی بر شمرده و گفته است: «در حقیقت برای اولین مرتبه در تاریخ ادیان الهی، نه تنها کلام انبیاء، بلکه بسیاری از افکار رشیقه و احساسات متعالیه و آراء و عقاید صائبه‌ی بعضی از ادباء و عرفای بنام عرب و عجم، حتی پاره‌ای از کلمات نغز عامیانه متداول در بین اهل کوچه و بازار، شرافت آن را یافته است تا در آثار این دور صمدانی، به صورت جزئی از عنصر کلام الهی درآید».[1]
جالب اینجاست که این نویسنده‌ی بهائی در توجیه‌تراشی خود، کار را خراب‌تر کرده و عبارات غیر را زینت‌بخش آثار به اصطلاح الهی بهائی دانسته است: «آنچه از آثار گذشتگان به مضمون و يا به عين عبارت، در آثار بهایی نقل گشته، گیرایی و زيبایی و وسعتی شگفت‌انگيز به مفاهيم و مضامين مندرجه در آثار بهایی داده است».[2]
این در حالیست که به اعتراف پیامبرخوانده‌ی بهائی، اگر قرار باشد آثار پیامبران همچون متون بشری باشند که دیگر نمی‌توان به آن‌ها کلام الهی اطلاق کرد: «قُل یا أیُّها الجاهل اُنظر فی کلمات الله... [3]؛ ای نادان با چشم خدا به آياتش نگاه كن تا متوجه شوی كه آن‌ها خالی هستند از كنايه‌ها و قواعد مردم زيرا او علوم عالمين را دارد. بگو اگر آيات خدا مطابق با قواعد شما و آن‌چه نزد شما است نازل می‌شدند، آن‌ها همانند كلمات شما می‌شدند، ای گروه محجوب شده».
با این حال، تصور الهی بودن کلمات کپی‌برداری و کوچه بازاری پیامبرخوانده‌ی بهائی، توهمی بیش نیست و جناب رأفتی، ناخواسته مهر بطلانی بر الهی بودن نوشته‌جات به اصطلاح وحیانی حسینعلی نوری زده است.

پی‌نوشت:
[1]. وحید رأفتی، مأخذ اشعار در آثار بهائی، بی‌جا: مؤسسه‌ی معارف بهائی به لسان فارسی، 147 بدیع، ج 1، ص 3.
[2]. همان.
[3]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، چاپ مصر: مطبعه سعادة، 1920 م، ص 71.