پائولو کوئلیـو برای جان‌های تشنـه‌ی معنـویت دنیایـی را می‌گشـایـد که در تخیّل و توهّم آن‌ها تحقق می‌یابد. کوئلیو به جـای سیـر واقعی و حرکت ایجـاد کردن در انسان‌ها، آن‌ها را در همان جـایی که هستنـد، نگه می‌دارد و با پردازش جهانی با شکوه و ترویـج سحـر و نیروهـای جادویی، این‌ها را به عنوان شور، نشاط و اشتیاق به زندگـی معـرفی می‌کند.
[جریان‌شناسی انتقادی عرفان‌های نوظهور، ص257]