نظر آیت‌الله جوادی آملی:
«شاید سرّش آن باشد كه در آن صورت حدّ و مرزی برای رؤیا و مكاشفات عرفانی وجود نمی‏داشت و هر كس هرچه در عالم رؤیا می‏دید یا در عالم مكاشفه مشاهده می‏‌كـرد؛ از امـور سـاده‏ تا امـور مهمـی مانند ادعای نیابت و سفـارت از حضـرت بقیة‌الله(ارواحنا فداه) و... را ادّعا نماید. در نتیجه بسیاری از امور، واجب و بسیاری دیگر حرام می‏شدند و خلاصه، سنگی روی سنگی بند نمی‏شد.
در حالی كه معیار الزامات و التزامات فقهی در عصر غیبت آن است كه دیگران راه عالمانه‏‌ای برای اثبات یا نفی آن داشته باشند و این، راهی جز استناد و اتكا به ادله اربعه (كتاب، سنت، عقل و اجماع) در استنباطات فقهی ندارد.[ادب فنای مقربان، ج6، ص141]