متن مقاله
شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که حاکی از دشمنی سرسختانه محمد بن عبدالوهاب، پیشوای وهابیت، با رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. برای این منظور، کافی است تنها نیم‌نگاهی به موضع‌گیری‌ها و عملکرد و اعتقادات او در طول زندگیش داشته باشیم. از باب نمونه محمد بن عبدالوهاب با کراهت داشتن از شنیدن ذکر صلوات بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و زشت شمردن آن، از گفتن صلوات بعد از اذان و پخش آن از مناره‌ها توسط مؤذنین، به ویژه در شب‌های جمعه جلوگیری می‌کرد و در صورت سرپیچی از دستور، شخص متخلف را شدیداً مؤاخذه و تنبیه می‌کرد. به گونه‌ای که مؤذن نابینایی را به جرم فرستادن صلوات بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از اذان، کشت.[1] وی با بی‌شرمی در این باره می‌گوید: «زن آوازه‌خوان فاحشه‌خانه، بهتر از آن کسی است که بالای منبر به پیامبر صلوات می‌فرستد.» هم‌چنین در اقدام دیگری، تمامی کتاب‌هایی را که در فضیلت صلوات بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نوشته شده بود را، به بهانه دفاع از توحید به آتش کشید.[2]

در پاسخ باید گفت طبق آن‌چه قرآن به صراحت بیان می‌کند؛ خداوند متعال و ملائکه ایشان بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درود و سلام فرستاده و مؤمنین را هم به این عمل امر می‌کنند، آن‌جا که می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَي النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْليماً.[احزاب/56] همانا خدا و فرشتگانش همواره بر پیامبر درود می‌فرستند (خدا بذل رحمت خاص و فرشتگان توصیف و تقدیس می‌کنند) ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید، بر او درود فرستید و سلام گویید، و کاملاً تسلیم (فرمان او) باشید.»

در اخبار اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) به صلوات فرستادن بر آن حضرت سفارش شده و در تشهد نماز نیز باید بر آن حضرت صلوات فرستاد. خداوند در قرآن، علاوه بر بیان اوصاف پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، احترام به آن حضرت را یکی از واجبات مسلمانان برشمرده و در آیاتی چند، همگان را به این وظیفه شرعی فراخوانده است. از جمله مواردی که مصداق بارز احترام و تکریم و تعظیم پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است، طلب رحمت برای آن حضرت است. مسلمانان از سوی پروردگار موظف شده‌اند که همیشه به یاد پیامبر خاتم باشند و حتی در نماز بر آن حضرت صلوات و درود بفرستند و رحمت خداوند را برای وجود مقدسش طلب کنند. اهل‌تسنن در تشهد نمازهایشان و در نماز بر میت بعد تکبیر دوم و در زیارت رسول خدا صلوات می‌فرستند.

پس از نزول آیه فوق بر پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، شاید اصحاب معنای صلوات را می‌دانستند، اما به یقین از کیفیت آن بی‌خبر بودند. لذا از آن حضرت کیفیت صلوات بر ایشان را سؤال کردند. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: بگویید: «الّلهمّ صلّ علی محمد و آل محمد کما صلّیت علی ابراهیم و آل ابراهیم انّک حمید مجید، و بارک علی محمّد و آل محمّد کما بارکت علی ابراهیم و آل ابراهیم انّک حمید مجید.[3] پروردگارا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست؛ همان‌گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم درود فرستادی. بی‌شک تو حمید و مجید هستی. خدایا! بر محمّد و آل محمّد برکت عنایت فرما؛ همان‌گونه که بر ابراهیم و آل ابراهیم برکت عنایت فرمودی.»

پی‌نوشت:

[1]. «و کان محمد بن عبدالوهاب ینهی عن الصلاة علی النبیّ و یتأذی من سماعها و ینهی عن الاتیان بها لیلة الجمعه و عن الجهربها علی المنابر و یؤذی من یفعل ذلک و یعاقبه اشد العقاب و بما قتله.» روضة المحتاجین لمعرفة قواعد الدین، رضوان العدل، ص۳۸۴.
[2]. «أنّ الربابه فی بیت الخاطئه (الزانیه) اقلّ اثما ممن ینادی بالصلوة علی النبی فی المنابر.» الدرر السنیة فی الرد علی الوهابیة، زینی دحلان مکی شافعی، ص 28.
[3]. درالمنثور، سیوطی، مکتبة آیت الله مرعشی نجفی، قم، ج 6، ص 646.