پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سیداسماعیل زواره، در سال 1284 هجری در مسیر بغداد به قتل رسید. ادوارد براون (نویسنده‌ی کتاب نقطة الکاف)، علت قتل او را برائت از بهائیت دانسته است. چرا که او، چندین بار شاهد اعمال نامشروع پیروان بهائیت بوده و قصد داشت برای توبه و برائت از بهائیت، به کاظمین برود.[1]
قتل، تهدید، خشونت و آزار بهائیانِ تائبِ بازگشته از بهائیت، که در کتاب‌های برگشتگانِ از این فرقه، مذکور است، در تضاد با آموزه‌ی صلح‌طلبی و نزاع ستیزی بهائیت است؛ همچنان که احمد یزدانی به نقل از عبدالبهاء می‌نویسد: «ای احبّای الهی الحمدلله امر الهی در دوره‌ی بهائی روحانیت محضه است؛ تعلق به عالم جسمانی ندارد، نه جنگ و جدال است نه ننگ و وبال، نه نزاع با اُمم است و نه پرخاش با قبائل... تا ممکن (است بر) سر ماری مکوبید تا چه رسد به مردمان».[2]
به راستی که چگونه می‌توان بهائیت را حامل پیام صلح و نزاع‌ستیزی دانست در حالی که گویا چنین سخنانی، تنها بر روی کاغذ از اعتبار برخوردارند و در عمل، بهائیان همواره خلاف آن عمل کردند.

پی‌نوشت:
[1]. ادوارد براون، مقدمه نقطة الکاف، ص 85؛ به نقل از: عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 3، ص 127.
[2]. احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328 ش، صص 52-51.