از جمله شبهات اساسی وهّابیت در موضوع مهدویت شبهه‌ی «عدم امکان طول عمر امام زمان» است؛ ابن‌تیمیه، بنیان‌گذار فکری فرقه‌ی ضالّه‌ی وهّابیت در شبهه‌ای می‎گوید: «عمر طولانی و بیش از معمول، آن هم بیش از هزار سال در امّت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) موضوعی است که دروغ بودن آن آشکار است. در روایت صحیح از آن حضرت وارد شده که در پایان عمر خویش فرمود: «از این شب به بعد، هنگامی‌که صد سال بگذرد، کسی از اهل‌ زمین زنده باقی نمی‌ماند.» بر اساس همین روایت هر فرزند یک‌ساله‌ای، نباید بیش از صد سال زندگی کند. اگر دوره‌ی زندگی در آن زمان (زمان پیامبر) بیش از صدسال نبوده، پس به طریق اولی پس از آن زمان، عمرها کوتاه‌تر می‌شود؛ ترمذی نیز در روایتی گفته: حضرت نوح (علیه‌السّلام) نهصد و پنجاه سال میان قوم خویش بود و حضرت آدم هزار سال زیست. در حالی‌که مدّت زندگی‌ها در این روزگار بین شصت تا هفتاد سال است و به ندرت پیش می‌آید که از این مدّت تجاوز کند؛ چنان‌چه این مطلب در روایت صحیح نیز آمده است.»[1]

که در پاسخ می‌گوییم اهل‌سنت و وهابیت که طول عمر خلیفه‌ی خداوند بر روی زمین، حضرت مهدی را غیر معقول و غیر ممکن می‌پندارند، در منابع روایی دسته اول خود، احادیث فراوانی در طول عمر حیوانی عجیب به نام «دجّال» روایت کرده‌اند که از پیش از زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) زنده بوده و تا امروز نیز زنده است و بناست آخرالزمان خروج کند؛ دجّال قدرت خدایی دارد و حتی مردگان را زنده کرده و می‌میراند.»[2]

همچنین در سوره مبارکه قدر، از نزول قرآن در شب قدر که بر هزار ماه برتری دارد، سخن به میان آمده و در تبیین ارزش آن شب آمده است که فرشتگان و برترین آن‌ها یعنی روح، با امر و فرمان الهی برای انجام هر امری فرود می‌آیند و تا سحرگاه، سلام و تحیت به ارمغان می‌آورند «تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ فيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ * سَلامٌ هِيَ حَتَّي مَطْلَعِ الْفَجْرِ.[قدر/4و5] فرشتگان و «روح» در آن شب به اذن پروردگارشان برای (تقدیر) هر کاری نازل می‌شوند *  شبی است سرشار از سلامت (و برکت و رحمت) تا طلوع سپیده.»
در سوره دخان نیز فرموده که آن امر، تفصیل و جداسازی حکیمانه کارهاست. «إِنَّا أَنْزَلْناهُ في‏ لَيْلَةٍ مُبارَکَةٍ إِنَّا کُنَّا مُنْذِرينَ * فيها يُفْرَقُ کُلُّ أَمْرٍ حَکيمٍ.[دخان/3و4] که ما آن را در شبی پر برکت نازل کردیم ما همواره انذارکننده بوده‌ایم! * در آن شب هر امری بر اساس حکمت (الهی) تدبیر و جدا می‌گردد.»

حال، پرسش مهم این‌جاست که فرشتگان، در شب قدر به کجا و بر چه کسی نازل می‌شوند؟ در پاسخ این پرسش، مرحوم کلینی در کتاب کافی شریف، بابی را ذیل همین موضوع گشوده و در آن، نه روایت، مبنی بر این‌که مقدّرات سال، در شب قدر مشخص شده و فرشتگان در هر دوره نزد امام معصوم و حجت الهی فرود می‌آیند، آورده است؛ به عنوان نمونه به بخشی از دو روایت امام باقر (علیه‌السّلام) و امام جواد (علیه‌السّلام) در این زمینه بسنده می‌کنیم: «در شب قدر به ولی امر (امام هر زمان) تفسیر کارها و حوادث، نازل می‌شود و وی درباره خویش و دیگر مردمان، امر به دستورهایی می‌شود.»[3]
به استناد این روایات، شب قدر میان تمام امت‌ها وجود داشته و فرشتگان آسمانی بر پیامبر و یا وصی او در هر عصری فرود آمده‌اند و این سنّت، میان امت اسلامی در هر دورانی برای هر امامی تکرار شده است. بنابراین با پذیرش فرود فرشتگان و ملاقات آنان با انسان کامل، ضرورت وجود امام و حجت خداوند در هر دورانی اثبات می‌شود و این امر، لزوماً به معنای بقا و حیات مستمر و طول عمر آن امام است.

پی‌نوشت:

[1]. «إنّ عمر واحد من المسلمین هذه المدّة أمر یعرف کذبه بالعادة المطّرده فی امّة محمّد فلا یعرف أحد ولد فی دین الإسلام... .» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 91.
[2]. «حدّثنا... الشّعبیّ أنّه سأل فاطمة بنت قیس أخت الضّحّاک بن قیس و کانت من المهاجرات الأول... سمعت نداء المنادی سول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) ینادی الصّلاة جامعة فخرجت إلی المسجد فصلّیت مع رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) فکنت... .» صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 4، 124.
[3]. «... عن أبی جعفر قال: قال الله عزّوجلّ فی لیلة القدر: «فیها یفرق کلّ أمر حکیم»... إنّه لینزل فی لیلة القدر إلی ولیّ الأمر تفسیر الأمور... .» الکافی، شیخ کلینی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج 1، ص 248.