پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسندگان فرقه‌ی ضالّه‌ی بابیت ذات خداوند را مُبرا از صفات دانسته و بر این باور هستند که آن‌چه به عنوان صفات الهی می‌شناسیم، در وجود حجت‌های او من جمله پیشوای بابی آن‌ها تجلی می‌یابد؛ همچنان که می‌خوانیم: «و بیان آن‌که ذات مقدس ربّ ازل، منزه و مقدس از ذکر کل اسماء و صفات می‌باشد، به مثل اسم یا ظاهر و یا باطن و یا متکلم و امثال آن ذکر گردید و در باب معرفت توحید معلوم شد که جمیع این اسماء به جهت حجت ظاهر است که منسوب إلی الله می‌شود».[1] این نویسنده‌ی بابی در جائی دیگر نیز مدعی می‌شود: «و مراد از اقرار به توحید صفات، آن است که مظهر جمیع اسماء و صفات حضرت حق، همان حضرت نقطه (علی‌محمد شیرازی) است».[2]
اما در پاسخ به ادعای چنین مقامی برای پیشوای بابی و بهائی می‌گوییم:
اولاً: منزّه دانستن خداوند از اسماء و صفات و اختصاص صفات الهی به حجت او، در واقع به پوچ دانستن ذات الهی و ادعای الوهیت برای حجت او منتهی می‌شود.
ثانیاً: توحید ذاتی و صفاتی فقط مخصوص خداوند است و آن‌چه نویسنده‌ی بابی در رابطه با پیشوای خود ادعا کرده، چیزی غیر از شرک به خدا نیست. از طرفی گرچه کلمات پیامبران از روی وحی است و پیامبر از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید: «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوي‏ إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْيٌ يُوحي [نجم/4-3]؛ و هرگز از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید؛ آنچه می‌گوید چیزی جز وحی که بر او نازل شده نیست»، ولی این بدان معنی نیست که می‌توان صفات خاص الهی را به ایشان نسبت داد.
ثالثاً: بر فرض پذیرش ادعای این نویسنده‌ی بابی، می‌بایست صفات علی‌محمد شیرازی (نظیر نیازمندی، خطاکاری، توبه کار بودن و...) را به عنوان صفات الهی برشماریم؛ که خداوند از این صفات رذیله منزّه است.
در پایان می‌توان گفت که متأسفانه پیروان علی‌محمد شیرازی (این مدعی دروغین)، به دلیل عدم شناخت از خداوند، مقام او را در حد کسی چون علی‌محمد شیرازی تنزل داده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. میرزا جانی کاشانی، نقطة الکاف، به سعی و اهتمام ادوارد براون، هلند: مطبعه‌ی بریل لیدن، 1329، ص 74.
[2]. همان، ص 148.