پیروی از یک دین و در مقاطع بعدی یعنی پیروی و در مسیر متابعت از یک مذهب باید از آنچنان بینش وسیعی برخوردار باشد که از دچار شدن به پشیمانی و یا به خطار رفتن برحذر باشد. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) وقتی دین و شریعت را به مردم معرفی کرد برای صدق کلام خود معجزه آورد و خود قرآن نیز مردم را به تحدی و آوردن مثل قرآن دعوت کرد؛ این‌ها همه به خاطر آن بود تا همه به ثبات و استحام این دین ایمان بیاورند و این اطمینان قلبی به وجود بیاید که دین پیش رو بر حق بوده و می‌تواند مایه کمال و به سرمنزل مقصود رسیدن باشد.
بزرگان و علمای شیعه نیز در همین راستا همواره حاظر به مناظره با سایر ادیان و مذاهب بوده و بر این عقیده‌اند که مذهب شیعه جعفری دارای منابع قوی و مستحکمی است که می‌تواند انسان را به کمال مطلوب برساند.
اما وهابیت به سراغ پیروی از کسانی رفتند که خود بر این عقیده‌اند که روایاتشان دارای اشتباه بوده و با واقعیت تفاوت دارد. در این زمینه خطیب بغدادی می‌نویسد: «همه احادیثی که ابوحنیفه روایت کرده 150 مورد می‌باشد که در نیمی از آنها اشتباه و یا به خطا رفته است.» [1]
و خطیب بغدادی باز هم در کلامی دیگر به واسطه ابن مقری نقل می‌کند: «محدثی بهتر از عطا ندیده‌ام و همه احادیثی که برای شما نقل می‌کنم، اشتباه دارد» [2]
حال جای این سئوال درباره پیروان وهابیت مطرح است که با روایات پر از اشتباه موجود در کتب مورد قبول ایشان،در راه رسیدن به کمال، مسیر درستی را انتخاب کردند؟

پی‌نوشت:
[1]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، دار الکتب العلمیه، بیروت، ج13، ص446
[2]. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، دار الکتب العلمیه، بیروت، ج13، ص425