پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) شخصیتی معصوم و عاری از هر گونه خطا و اشتباهی است و از این رو در زمره معصومین قرار دارد. گذشته از آن کلام ایشان طبق فرموده قرآن وحی الهی است: «وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ ؛ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَىٰ [نجم/3و4] و از سر هوس سخن نمى‌گويد ؛ اين سخن به جز وحيى كه وحى مى‌شود نيست.» حرف نسنجیده و کلام نا به جا در هیچ جا و هیچ موردی پسندیده نیست خصوصا اینکه کلام در مورد اشخاص بزرگ مرتبه و عالی مقام باشد تا آنجایی که در مورد اشرف مخلوقات حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) نطق گردد.
در روز پنچ‌شنبه‌ای که باید آن را یکی از صفحات سیاه تاریخ نام ببریم هنگامی که رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) روزهای پایانی عمر شریفشان را سپری می‌کردند برای تعیین مسیر و آینده مسلمین دستور به آوردن قلم و دوات برای نوشتن وصیّت در این خصوص نمودند که عمر بن خطاب این دستور پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را نادیده گرفته و در کلامی نسنجیده آن را «هذیان گویی» خواند.
«روز پنج‌شنبه و چه روز پنج‌شنبه‌ای! آن گاه در حالی که اشک، همچون دانه‌های مروارید بر گونه‌های ابن عباس جاری بود گفت: پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: کتف (استخوان شانه گوسفند) و دوات و یا لوح و دواتی بیاورید تا برای شما نوشته‌ای بنویسم که پس از آن هرگز گمراه نشوید، اما برخی گفتند: پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هذیان می‌گوید» [1]

پی‌نوشت:
[1]. مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، ج3، ص1259