ممکن است عده‌ای از دوستان و حامیان به روش متعصبانه منکر منع حدیث توسط خلیفه دوم باشند و حال اینکه اسناد و مدارک در این خصوص در کتب مورد قبول ایشان که توسط عالمان بزرگ اهل سنت بیان شده به سهولت در دسترس قرار دارد. به عنوان نمونه به چند نمونه از آن بسنده می‌کنیم: حاکم نیشابوری در کتاب خود چنین آورده است:
«زمانی که قُرَظه به عنوان فرماندار کوفه از سوی عمر منصوب گردید مردم به او گفتند: برای ما حدیثی از پیامبر (صل الله علیه و آله) نقل کن! او در پاسخ گفت: عمر بن خطاب ما را از این کار نهی کرده. سند این حدیث صحیح و به طُرُق گوناگون نقل شده و در مجامع علمی از آن بحث می‌شود...» [1]
ذهبی در این باره می‌گوید: «عمر سه تن را به جرم زیاد روایت کردن از رسول خدا (صل الله علیه و آله) زندانی کرد. ابن مسعود،ابودرداء و ابو مسعود انصادی» [2]
ابن سعد در «الطبقات الکبری» نقل کرده که (به نظر عمر بن خطاب روایات پیامبر (صل الله علیه و آله) به تورات شباهت دارد و از این رو دستور به آتش کشیدن آن را صادر کرده است): «... هنگامی که مردم روایت های منسوب به پیامبر (صل الله علیه و آله) را آوردند (عمر) دستور داد تا تمام آنها را آتش زنند. وقتی آنان احادیث را آتش زدند، گفت: کتاب دومی مانند کتاب دوم اهل کتاب»؛ [«مثناه» گویا کتابی بوده که اهل تورات غیر از کتاب آسمانی خود نوشته بودند و «عمر» در اینجا احادیث پیامبر را تشبیه به آن کتاب کرده و لذا نمی‌خواهد تا در کنار کتاب خدا چیز دیگری باشد]» [3]
پی‌نوشت:
[1]. ذهبی، المستدرک و بذیله التلخیص، دار الکتب العلمیه، بیروت1411، ج1، ص183
[2]. ذهبی، تذکره الحفاظ، دار الکتب العلمیه بیروت، ج1، ص7
[3]. الزهری، طبقات الکبری، دار صار بیروت، ج5، ص188