وهابیان برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام تولد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه (علیهم السّلام)، قرائت قرآن، مدح رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه (علیهم السّلام) توسط شعرا و مداحان، اطعام و پخش غذا و پذیرایی از مردم در این گونه مراسم‌ها را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می‌کنند و آن را بدعت و حرام می‌دانند. از باب نمونه ابن‌تیمیه حرّانی حنبلی برگزاری چنین مراسمی را بی‌پایه و اساس و بدون سابقه و ریشه تاریخی دانسته و آن را به مراسم جشن یهود و نصاری تشبیه کرده است و آن را حرام می‌داند.[1]

این در حالی است که اکثر علمای اهل‌سنت معتقدند برگزاری مراسم جشن و سرور در سه قرن اولیه اسلام سابقه نداشته است و برگزاری این مراسم را از بدعت‌های مسلمانان در قرون بعدی می‌دانند؛ اما با تقسیم بدعت به «بدعت خوب» و «بدعت بد» این مراسم را جزء بدعت‌های خوب مسلمانان می‌دانند و بر خلاف ابن‌تیمیه و وهابیان، آن را مشروع و جایز می‌دانند، از باب نمونه سخنان و فتاوای تعدادی از علمای اهل‌سنت را در این رابطه ذکر می‌کنیم:

- عبدالرحمن بن علی معروف به ابن‌‌جوزی برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام تولد نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) را موجب تضمین سلامت جسمی در طول سال می‌داند و معتقد است برگزار کنندگان و شرکت کنندگان در این مراسم سریعا به آرزو‌ها و اهداف و نیات خود می‌رسند.[2]

- شیخ صدرالدین ابومنصور موهوب بن عمر بن موهوب بن ابراهیم جزری برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام ولادت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) را بدعت می‌داند؛ اما معتقد است بدعت‌ها زمانی که با سنت‌ها درگیری داشته باشند و مخالف سنت‌ها باشند، حرام هستند و الا حرمتی ندارند. وی بر همین اساس برگزاری این مراسم را جزء بدعت‌های خوب مسلمانان دانسته و معتقد است مسلمانان به خاطر اظهار شادی و سرور در ولادت پیامبر اکرم (صلی لله علیه و آله) مستحق پاداش و ثواب هستند.[3]

- عبدالرحمن بن اسماعیل بن ابراهیم بن عثمان مقدسی دمشقی معروف به ابوشامه هر چند برگزاری این مراسم را بدعت نامیده است؛ اما با بدعت نیکو دانستن این مراسم می‌نویسد: یکی از بدعت‌های نیکو در زمان ما مراسمی است که در ایام ولادت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) برگزار می‌شود. مسلمانان در چنین روزی با پوشیدن لباس‌های نو، صدقه دادن، و انجام کارهای خیر به شادی و سرور می‌پردازند. برگزاری این مراسم و انجام چنین کارهایی در این روز، علاوه بر احسان به فقراء و نیازمندان، اظهار محبت و ارادت نسبت به نبی مکرم سلام (صلی الله علیه و آله) نیز می‌باشد.[4]

پی‌نوشت:

[1]. اقتضاء الصراط المستقیم لمخالفة أصحاب الجحیم، ابن‌تیمیه، دار عالم الکتب، ج 2، ص 83 ـ 84.
[2]. «قال ابن الجوزی: من خواصّه أنّه أمان فی ذلک العام و بشری عاجلة بنیل البغیة و المرام.» السیرة الحلبیة فی سیرة الأمین المأمون، حلبی شافعی، دار الباز للنشر و التوزیع، بیروت، ج 1، ص 137.
[3]. «قال الشیخ الإمام العلامة صدر الدین بن عمر الجزری الشافعی: هذه بدعة لا بأس بها و لا تکره البدع إلّا إذا راغمت السنّة و أمّا إذا لم تراغمها فلا تکره و یثاب الإنسان بحسب قصده فی إظهار السرور و الفرح بمولد النّبیّ (صلی الله علیه و آله).» سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، صالحی شامی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 365.
[4]. «و من أحسن ما ابتدع فی زماننا ما یفعل فی الیوم الموافق لیوم مولده (صلی الله علیه و آله)... .» السیرة الحلبیة فی سیرة الأمین المأمون، حلبی شافعی، دار الباز للنشر و التوزیع، بیروت، ج 1، ص 137.